Wassen met steen, muffins bakken een hel, 100 ballonnen blazen en party's!

Hallo lieve lezers en lezerinnetjes!

Hier komt helaas alweer mijn ene laatste verhaal. Het einde van deze geweldige ervaring komt helaas in zicht en over een weekje ben ik alweer thuis… Maar wel nog een drukke week gehad waar we weer veel gedaan hebben. En wat was het een mooie week (op het weer na dan).

Op maandag zijn we weer met de zuster mee geweest naar de township. We zijn bij de ‘vieze’ man geweest om hem nog een keer proberen te wassen. Toen we daar aankwamen was het ontzettend druk, ik denk wel 10 mensen aan het werk. Ze waren heel het huis aan het schoonmaken, al de kleren enz. Het huis zag er ook in een keer heel anders uit dan die week eerder. De man was weggelopen toen hij gehoord had dat hij gewassen moest worden. Zijn zoontje was wel thuis en die waren 2 mannen aan het wassen. Het was een jongetje van 10 jaar, je zou denken dat hij zichzelf kan wassen. In een teiltje werd hij gewassen. Wij moesten een schort en handschoenen aandoen om te helpen. Maar waarom helpen, ze zijn hem al met zijn tweeën aan het wassen, beetje overdreven toch? Nou daar staan we dan toe te kijken, jongetje helemaal naakt en durft niemand aan te kijken. Ontzettend zielig, maar we moesten kijken. Uiteindelijk wordt er een schaar gehaald en ik maak nog de grap tegen Elise dat ze zijn haren gaan knippen. Helaas was het echt waar. Gewoon een huis tuin en keukenschaar en de zuster ging zijn haren knippen. Te gek zeg, het kind zat op bed, zat te rillen van de kou, zijn haren werden geknipt en ondertussen werden zijn voeten gewassen. Nou hierbij heb ik echt mijn ogen uitgekeken, zijn voeten werden gewassen met een steen… Jaja, jullie lezen het goed met een steen! Op een gegeven moment kwam de man die hem aan het wassen was naar me toe om de steen te geven, zodat ik ook ging wassen. Nou bekijk het maar, ik ga toch geen kind wassen met een steen. We hebben ook gezegd dat het echt niet normaal is, maar ze gingen gewoon door en vonden het nog grappig ook. Uiteindelijk zagen we zelfs dat zijn voet bloeide van het schuren. Maarja, wat doe je als je daar staat, je spreekt de taal niet, het is 10 tegen 2, dat krijg je nooit gewonnen. Na dat het kind eindelijk klaar was met wassen, ja ze hebben denk ik een half uur gedaan over de voeten wassen. Ze deden dit trouwens ook met een aardappelnetje, zoiets lijkt me ook niet relaxt. Afijn het gebeurd, niets aan te doen. Daarna waren wij aan de beurt om te helpen, we moesten het kindje insmeren met kokos crème. Nou dit probeer je zo liefdevol mogelijk te doen, wat dat verdiend dat kind toch wel, hij zal het vast ook maar weinig van zijn vader krijgen. Proberen onder het insmeren het jongetje aankijken, maar helaas, hij kijkt alleen naar beneden en durft ons niet aan te kijken. Daarna de broek aan, want ja een onderbroek had hij ook niet en naar buiten om de rest van zijn haren te doen.

Ondertussen is iemand de man zoeken en na een tijdje komt hij toch thuis. Nu moest hij gewassen worden, gelukkig was het lunch time en gingen wij naar huis. We hebben gekeken hoe hij zich uitkleedde voor het bad (dit moest van de zuster) en dat was zeker niet prettig om te zien. Overal schilfers. Echt zo vies en ook nog heel zijn lichaam wit uitgeslagen van de viesheid. Oké snel die auto in, wij moeten naar huis! Dat wassen laten we graag aan iemand anders over!

In de middag zijn we naar een traditional healer geweest. De zuster had een jonge vrouw uitgekozen, zodat ze Engels kon en wij er mee konden communiceren. Een dag eerder was daar een feest geweest en de drank die over was waren ze op dat moment aan het opdrinken. We hoorde volop gezang en getrommel en van de vrouw moesten we meelopen om te kijken, maar van de zuster mocht dit niet, dit was te gevaarlijk. We moesten onze schoenen uit doen en bij haar in haar hutje op een matje komen zitten. We konden haar allerlei vragen stellen over wat mensen daar komen doen en wat zij allemaal deed. Ze vertelde dat ze geen mensen kon genezen, die stuurde ze door naar een medisch centrum. Ze kon het wel oplossen als mensen kwamen voor bijvoorbeeld familie ruzies enz. Ze kon ook de pijn verlichten bij mensen, als ze dan kwamen ging zij bidden, zodat de pijn minder ging worden.

In de middag dan eindelijk naar het weeshuis geweest. Daar komen we dan aan met 3 volle tassen met cadeautjes. Je zag een aantal kinderen al vol verwondering kijken. De kinderen die in de buurt waren werden geroepen en toen waren er zo’n 7 kinderen thuis. Eerst de cadeautjes maar is uitdelen, dit was al enorm lastig met al die namen. Daarna nog een groepsfoto met allemaal een cadeautje. En daarna uitpakken maar. Maar wel voorzichtig, want al het papier moet bewaard worden. Jaja, dit konden ze dan weer gebruiken voor hun schoolboeken. Sommige kinderen deden meteen al hun nieuwe kleren en winterjas aan. De andere stonden er ook bij te kijken. Ze waren helaas niet razend enthousiast, maar dit zal komen, omdat ze dit nog nooit gehad hebben. Dus ook niet weten hoe ze moeten reageren. Gelukkig konden we wel zien dat de meeste kleren goed paste en de kinderen leken er toch wel blij mee te zijn! Weer een missie geslaagd!

Dinsdag zijn we heerlijk een dagje op de Hospice geweest. In de ochtend proberen we met de taxi mee te rijden, afgesproken met Chris dat hij ons om 8 uur komt halen. Ja, ik ben vaak te laat, maar dat valt hier niet op. 25 minuten laten kwam hij eindelijk aan. Nu was het te laat, dan morgen maar nog een keer proberen. Vandaag hebben we de baby’s in bad gedaan. Het is heel de week al rustig, omdat het slechter weer begint te worden. De ouders hebben dan geen zin om hun kinderen naar de taxiplaats te brengen. Er waren daarom ook maar 6 baby’s. Nu konden we rustig de baby’s in bad doen in groepjes van 3. Zo konden we ook de tijd aan ze besteden. En dit op ons eigen tempo doen. In de middag zijn we weer een keer naar de kliniek geweest, hier zouden vandaag veel kinderen en baby’s komen. Eenmaal daar aangekomen, was dit niet het geval en hebben we misschien 10 patiënten gezien die even een injectie kwamen halen, hetzelfde als vorige keer helaas. Met de zuster Elise gekletst en dit was wel erg gezellig. We vertelde over ons feest voor donderdag en ze bracht ons op het idee om zelf clown te spelen. Ze zag het al helemaal voor ons en tja… uiteindelijk waren we overgehaald en hebben we de inkopen gedaan voor een clownskostuum. Een mooie pruik, een veel te grote blouse en een bril of hoedje. Nou nu nog schminken en we zien er opperdetop uit!

Woensdag nog een keer proberen met de taxi mee te rijden, daar staan we weer om 8 uur klaar. En wat denk je, Chris komt 20 minuten later aankakken. Helaas weer te laat. Door naar de Hospice, hoeven we in ieder geval niet te lopen, dat is dan weer een voordeel. Vandaag staat op het programma cupcakes bakken voor morgen het 10 jarig bestaan van de Hospice. Er zijn vandaag 33 kinderen en we hebben 3 pakken, dus dat gaan we in groepjes van 11 kinderen doen. We zoeken vast 11 kinderen uit en laten die hun handen wassen. Daarna zetten we een tafeltje in het midden met stoeltjes eromheen. We proberen elk kind iets te laten doen, het ene kind klotst het ei, het andere kind gooit het in de bak enz. Tot nu toe gaat alles zijn gangetje. Dan moet er de muffinmix bij en gemixt worden. De kinderen komen om de bak heen staan en ik begin met mixen met een elektrische mixer. De helft spat eroverheen. Dit is geen doen. Elise bedenkt dat we ook wel met onze handen kunnen doen. Dus ze gaat met haar handen in de bak en zo’n 8 kinderen volgen. Het ziet er nog niet helemaal goed uit, na nog een keer goed lezen hebben we alles te weinig gehaald. Maar gelukkig kan ik alles bij pakken bij de Hospice, dus dat probleem is snel verholpen. Ik kom terug en ik zie dat het mixen eindigt in een hel. Alle kinderen zitten onder, niet alleen hun handen, maar ook het gezicht, kleren enz. Ook de muren en de grond zitten helemaal onder met chocolade. Ojee…. En nu? Ik zie aan Elises hoofd dat ze er zeker niet vrolijk van wordt. Nou alle handjes af doen en handen wassen maar. Daarna proberen in de cake vormpjes te doen en op een rooster zetten, dit ging natuurlijk ook niet goed. Hilda kwam ons even helpen en die kwam met een bak aan. Die hebben we ingevet en daar alles ingedaan zodat we een grote taart kunnen maken. En daarna maar bedacht dat we de andere 2 zelf wel even snel maken, want met die kinderen wordt het een grote troep! Gelukkig hadden we een hele lieve caremother en die heeft alles schoongemaakt voor ons! Daarna in de keuken de andere 2 gemaakt, helaas daar ging ook wel wat fout, maar gewoon doorgaan die kinderen proeven dat toch niet. Hop de taart in de oven en af en toe kijken. Nou hij is nog wel heel zacht, de kok zal ons helpen en verzet de stand van de oven. Na 10 minuten wordt ik geroepen. Het stinkt enorm in de keuken. Helaas taart zwart…. De eerste is mislukt nu maar hopen dat de 2^e wel goed gaat. Na 10 minuten te gaan kijken, stond hij al uit de oven. Helaas ook zwart… De kok had die stand dus beter niet kunnen verzetten. ’s Middags nog geproefd en alle kinderen een klein stukje gegeven van het niet zwarte deel, hij was eigenlijk best lekker. Toen de kinderen buiten waren maar alvast begonnen met ballonnen blazen. Helaas Elise kan dit niet, dus ik kon het alleen doen. Gelukkig kreeg ik hulp van de care mothers dacht is, nou 2 van de 3 care mothers konden ook geen ballonnen blazen en die andere heeft er denk ik zo’n 10 gedaan. De rest heb ik allemaal gedaan poehpoeh. Maar het was ontzettend leuk versierd. Daarna maar langs de bakkerij om daar 2 taarten te kopen. Hier hebben we donderdagochtend nog opgeschreven Hospice 10 jaar, het leek net of dat we hem zelf gemaakt hadden. In de middag en avond nog even alles klaar gemaakt voor het grote feest morgen en hopen dat we niets zijn vergeten.

En ’s avonds nog heerlijk geskypt met Roel! Gelukkig nog maar 6 nachtjes slapen en dan kan ik hem eindelijk weer in mijn armen sluiten!

Donderdag dan eindelijk de dag waar we zo lang naar uit gekeken hebben. Hopend op veel kinderen, maar helaas dit was niet het geval. Er waren ongeveer 37 kinderen vandaag, maar dat mag de pret niet drukken. Nog even snel buiten versierd en dan hop naar binnen om ons klaar te maken. Pruik op, blouse aan en schminken maar. Nou dat valt nog niet tegen, dat gaat al best goed. Daarna wachten op Hilda want die wil alles fotograferen en filmen en wachten tot de kinderen buiten zijn. En daar gaan we dan! Staan we buiten beetje te lachen. Dan maar een aantal high fives weggeven en een aantal kinderen optillen. Mijn lieve schatje Kalenelo stond erbij en wist niet wat ze zag, volgens mij herkende ze ons niet eens. En dan, wat doet een clown…. Toen ben ik maar gaan rennen, al die kinderen achter me aan en uiteindelijk hadden ze me. Ik naar de stoep gelopen en lekker gaan liggen, want ik was moe. Nou zo vermaak je de kinderen dus, gewoon gek doen. Daarna zijn we begonnen met schminken, die jongens wilde allemaal bloemen, maar dat doen we ze niet aan. En het viel nog niet eens zo tegen. Toen rond half 11 maar naar binnen gegaan om lekker taart te eten. En daarna zijn we binnen gebleven om daar verder te schminken, het was ook wel erg koud voor de kinderen! Het was namelijk maar 13 graden. Uiteindelijk is het gelukt om alle kinderen te schminken en dan is het ook etenstijd. Heerlijk frietjes met een knakworst, ofja dat was ons idee, maar ze kregen er ook nog een broodje bij. Veel te veel voor die kinderen, maar achja… ze hebben er van genoten. Veel kinderen hadden al snel door dat in het broodje de worst zat en hebben de worst gewoon zo opgegeten, ja ze zijn nog best wel slim hier. Na de lunch zou Hilda ons op komen halen, want ja we kunnen al die cadeautjes toch echt niet helemaal mee sjouwen naar de Hospice, daar staan we dan weer te wachten met onze 6 tassen vol met cadeautjes. Na het slapen nog lekker wat gedronken en toen konden we beginnen met de cadeautjes uitdelen. Iedereen bij elkaar, alle care mothers erbij en beginnen maar. Ze moesten wel wat helpen, want al die namen konden wij niet alleen af. Toen eindelijk iedereen een cadeautje had hebben we een foto gemaakt met zijn alle. Toen kwam helaas de taxi al dus moesten de kinderen heel snel uitpakken en gaan. Maar het was voor ons zeker een geslaagde dag en wij dachten dat de kinderen het ook zeker naar hun zin hadden gehad. ’s Avonds zijn we dan ook echt wel toe aan een avondje lekker relaxen! Heerlijk 2 filmpjes gehuurd en heerlijk genieten.

Vrijdag lekker een heerlijk rustig dagje. Als we op de Hospice zijn zien we het al, we lopen eerst bij de grootste naar binnen en alle kinderen komen na ons toe om hun nieuwe kleren te showen. Heel erg leuk om te zien! We hebben zo is rond gekeken en ik denk dat 1 kind niet zijn nieuwe kleren aan had en de rest allemaal! Echt geweldig! Daar wordt je zo gelukkig van!! Dan op naar de andere groepen en ja hoor, daar even rondgekeken en hier heeft ook bijna iedereen zijn nieuwe kleren en schoenen aan. De kinderen komen ze allemaal showen en zelfs hun nieuwe onderbroek showen ze. Dit was echt GEWELDIG! We zijn zo blij met het resultaat!!

Om half 12 hebben we een afspraak staan bij Gladys, dit is een soort schoonheidsspecialiste. Daar gaan we lekker relaxen. We kunnen onze nageltjes laten doen, massages doen, waxen enz. enz…. Elise begint met haar vinger nagels, ze vroeg ook wat ik wilde. Maar jullie kennen mij natuurlijk wel, daar houdt Ankie niet van! Nou dat duurde al zo’n 2 uur. Toen na de volgende ruimte en daar onze voeten laten doen, ja doe er dan maar een hele massage bij. Het was heerlijk! Lekker de nageltjes gelakt en ik heb lekker gerelaxt. Toen was Elise aan de beurt, daar weer op wachten. Nu alleen nog onze wenkbrauwen, ja ik ga de confrontatie dan eindelijk aan. Ik moet gaan liggen en ik tril als een gek. Doodeng dit! Nou ze gaat de spullen pakken en ik hou haar precies in de gaten wat ze gaat doen. Ze heeft zelf maar een streepje, maar dat wil ik niet. Zou ze dat nu gaan doen dan? Helemaal in spanning lig ik daar gek te worden. En Elise maar lachen in de andere stoel… Nou daar gaat ie dan, er wordt spul op gesmeerd en daarna plakkers op geplakt. En dan trekt ze ze er in een keer af, nog niet eens een waarschuwing! Aaahhh dat doet pijn! Maarja wie mooi wil zijn moet pijnlijden. Het liefst stap ik meteen van die bank af en vertrek ik… Nou daarna Elise nog, die ligt er gewoon heel relaxt bij en doet net of het niets is. Op weg naar huis heb ik nog steeds pijn, nooit meer denk ik al! Nu 2 dagen later en ja hoor ik heb er nog steeds last van. Er zit gewoon een hele wond boven mijn oog. En bedankt hè! We zullen zien hoe het er straks uitziet!

Vrijdagavond nog maar een keer relaxt een filmpje gekeken. Hier een aantal films uitgezocht, maar helaas die doen het niet op de dvd speler. En nu, verder zoeken en uiteindelijk vinden we een kinderfilm, dan gaan we die maar kijken, we moeten toch iets. We zaten in het huis en wat was het koud. 2 dikke dekens om ons heen. En wat hebben we de laatste dagen toch al veel kou geleden, misschien hadden we toch wel wat winterkleren mee moeten nemen…

Zaterdag, er staat niet zoveel op het programma. Alleen laat in de middag het feestje van Etienne. Een heerlijke bbq. Nou die hebben we hier al ooit gehad en dat was helemaal niets, dus maar een goede bodem thuis leggen voordat we gaan. Nou hier worden de feestjes iets anders gevierd. Mensen komen en gaan weer ff weg en komen dan weer terug. Iedereen neemt zijn eigen drinken mee, wij wisten dit niet dus hadden natuurlijk niets bij. Gelukkig had Hennie wel aan ons gedacht en had hij wat lekkers voor ons meegebracht. Rond 8 uur beginnen ze met bakken en ze bakken eerst al het vlees op. Nou het was zo koud, dat Elise en ik bijna op de bbq zaten. Dus we hebben ze goed in de gaten kunnen houden, ondertussen gingen er steeds meer mensen en ze bleven maar bakken. Volgens mij hadden ze vlees voor heel Viljoenskroon. Nou even een worstje op en wat heerlijke salades. Etienne de goede gastheer, kwam het allemaal brengen en we hoefde onze stoel niet af. Na de bbq kwamen de buren met een groter vuur, zo dit is pas een kampvuurtje, nu krijg ik het eindelijk is warm.

Zondag ochtend dan eindelijk is een keer naar de kerk. We zijn benieuwd. Nou dit was niet zo heel boeiend. We kwamen binnen en het was al begonnen. Etienne dacht dat de dienst om half 10 begon, maar deze begon al om 9 uur. Achja, niets aan te doen, hier kun je gewoon in en uit lopen. Veel mensen staan hier met hun handen omhoog om contact te maken met God. Ik vraag me af of ze dat gelukt is.

Gelukkig is het weer weer wat beter geworden en hebben we na de kerk tot 16 uur heerlijk in de zon gelegen met onze bikini. Want ja, je zult niet zien dat ik 8 weken in Zuid-Afrika ben geweest hoor, bruin ben ik amper geworden. En nu zitten we dan heerlijk onder de kachel in de laba rustig onze blog te schrijven. En wat denk je, ja het zal eens niet er moet toch iets spannend gebeuren. Stipt 20 uur valt de stroom uit en we zijn maar met zijn tweeën thuis. En het duurt dit keer ook een aantal minuten voordat de aggregaat aangaat. Daar zitten we dan, in het pikken donker met elkaars handen vast.

En nu op naar de laatste week. Deze week zullen we nog bij alle kinderen die niet op de Hospice waren de cadeautjes thuis gaan brengen samen met Chris. En dan moeten we aan het einde van de week helaas alweer afscheid gaan nemen van al onze lieve kinders van de Hospice. Of zal ik me vriendinnetje toch maar stiekem in mijn koffer doen en mee naar huis nemen?? Ik zou het zooo graag willen, het is zo’n scheetje!! En deze week staat ook in het teken van koffers pakken, hier maken we ons al zo’n 6 weken zorgen over, gaat het allemaal wel passen, hebben we niet teveel kilo’s, wat kunnen we nog extra hier laten, wat moeten we nog opmaken enz. enz…

Nou vrijdag avond vliegen we dan weer naar huis en zaterdagochtend komen we weer aan in het hopelijk zonnige Nederland.

Nou dit was weer een ontzettend lang verhaal zo te zien, maar hopelijk hebben jullie er weer van genoten! Geniet er maar van want er zullen er niet veel meer volgen!

Tot volgende week weer! Het verhaal zal dan pas maandag verschijnen, want dit moet ik natuurlijk wel samen met mijn liefste vriendinnetje Elise doen! Wat zal ik haar volgende week gaan missen!!

Veel liefs, kusjes en knuffels!!

Huisbezoek, dierenvriend, thuiszorg, shotjes, moord en inpakken!

Hallo julle!

Hier komt hopelijk weer een leuk verhaaltje vanuit Zuid-Afrika. Wat hebben we alweer een ontzettend drukke week gehad! Iedereen die denkt dat we vakantie vieren hier, vergeet het maar! Het is flink aanpoten hier!

Maandag zijn we bij de Hospice geweest en hebben we de meisjes van de middelste groep in bad gedaan. We hadden vandaag ook de speeltjes in bad gedaan en elke keer maar 3 meisjes tegelijk. Zo konden we ook de tijd nemen voor de kinderen en was het geen lopende band werk, als we het op de manier doen van de care mothers doen, is het dat wel. Het is wel erg fijn dat ze wel willen helpen!

In de middag zijn we weer terug gegaan naar de PEP om te gaan kijken of onze spullen er nog waren. Ja hoor, ze hadden ze goed bewaard, gelukkig maar, dat scheelt weer een hoop werk! Nog even de laatste spulletjes gepakt en betaald. Op naar huis alvast een begin maken met alles bij elkaar zoeken. Samen de tas dragen, want hij is wel ontzettend zwaar.

Laat in de middag kwamen Lynette en Gerald thuis van een weekend weg, dus hebben we daar weer de halve avond mee zitten buurten. En dan is het weer zo laat.

Dinsdag zijn we een dagje op de Hospice gebleven. Dit kwam omdat de zuster ziek was dus we konden nergens heen. Op de Hospice hebben we groepsfoto’s gemaakt voor bij het cadeautje. Hier waren we wel even mee bezig, voordat die kinderen is goed staan, allemaal kijken en dan nog een goeie foto.

Na de Hospice zijn we samen met Chris naar Rammulotsi geweest om dat een aantal kinderen te bezoeken. We hadden 3 kinderen uitgezocht om naar toe te gaan en daar ook allemaal een cadeautje voor meegenomen. Een nieuw setje kleren. We zijn eerst bij mijn vriendinnetje Kanenelo geweest. Zij moest nog naar huis lopen, dus is ze een stukje met ons mee gereden samen met haar broer. Wat kan een kind zich anders gedragen in een andere omgeving. Op de Hospice is ze erg speels, lacht veel en komt vaak knuffelen. In de auto, durfde ze me maar amper aan te kijken en wat was ze stil. Jammer dat ze thuis niet kind kan zijn. Aangekomen bij haar huisje, kwam haar grote zus aangelopen. Wij hebben even binnen mogen kijken, ofja binnen een hutje met golfplaten. Mini keuken (eigenlijk kun je dit geen keuken noemen) en maar 2 bedden. Alle kleren op een hoop en geen kast, daar is geen ruimte voor. We hebben het cadeautje gegeven en ze heeft dit uitgepakt. Nu maar hopen dat we kunnen zien dat ze er blij mee is en dat ze het vaak aan heeft!

Daarna op naar de volgende, Masabata. Op de Hospice een heel stil meisje. Vaak vraag ik me af wat er in haar hoofdje omgaat. Bij haar huis aangekomen zagen we al verschil. Dit was wel een huis, keukentje erin, woonkamer met tv en verschillende slaapkamers. Masabatha woont samen met haar oma, zus en broer. Vader en moeder zijn overleden aan aids. Grote zus heeft nu ook hiv/aids en heeft hier veel medicijnen voor, de oma heeft dit laten zien en het waren er een hoop, voor zo’n klein meisje. Je ziet dat oma heel veel zorgen heeft om de kleinkinderen en haar uiterste best doet om goed voor ze te zorgen! Hier ook weer het cadeautje gegeven en wat was de oma hier blij mee, ze heeft ons geknuffeld en was ontroerd. Masabata gaf eigenlijk maar weinig reactie hier op. Ze was stil en hangerig.

Nu naar de laatste voor vandaag. We gaan naar Kathiwe. Dit meisje hebben we nog nooit op de Hospice gezien, maar we hebben gehoord dat ze ernstig ziek is, dus wilde we graag bij haar langs gaan. Tja, een nog kleiner hutje. Kathiwe is binnen samen met haar moeder, Chris praat met de moeder en wat wij eruit konden halen is dat hij gevraagd heeft waarom ze nooit op de Hospice is. Ze is namelijk wel ziek, maar dit kon je niet goed zien aan haar. Het zou goed zijn om naar de Hospice te komen om als een kind te voelen. In het hutje is een smal gangetje en daar staat een bank. En verder nog een bed in het hutje en dat was het. Hier hebben we ook het cadeautje afgegeven, ze wist niet zo goed wat ze ermee moest doen. Ik heb meegeholpen met uitpakken, maar helaas hier zagen we ook geen enkele emotie. Wat was ik de terugweg naar huis stil. Het is niet te geloven dat die kinderen en mensen zo leven, echt bizar!!

Toen we daarna thuis kwamen hebben we nog hard moeten werken. We hadden afgesproken om te koken voor Lynette en Gerald. En het is gelukt! De lasagne was ontzettend lekker! Dit moeten we Anna leren maken, zodat ze dit ook een keer kan maken. Na het eten nog gezellig met Lynette geklets en hebben we het over de cultuurverschillen van de zwarte en de blanke gehad. In de avond nog de kaartjes klaar gemaakt voor bij de cadeautjes. En weer is het alweer snel bedtijd.

Woensdag zijn we een dagje vrij geweest. We zijn naar de leeuwenfarm geweest. Cecila (die werkt daar) heeft ons opgehaald en meegenomen. Dat is ff vet om te zien! Er leven hier zo’n 80 leeuwen. Dit wordt gedaan zodat de leeuwen niet uitsterven. Soms worden er ook leeuwen teruggeplaatst in de natuur. Bij het eerste kamp waar we kwamen (dit is de grote kooi, ze hebben genoeg ruimte!) hadden ze net eten gekregen. Daar lag dan een koe en de leeuwen waren er lekker van aan het eten. Daarna nog een ander kamp ingereden, zo kwamen we wel heel dicht bij de leeuwen. Ik kon ze bijna aaien. Bij een cheeta nog uitgestapt, want die gingen we aaien. Nou daar ga ik, als echte dierenvriend, ik vond het doodeng! Als laatste nog even geknuffeld en op de foto gegaan met de welpjes die ongeveer 5 weken oud waren. Want zijn ze schattig en zelfs ik durf hem vast te pakken. (Jaja, misschien wordt ik ooit nog een dierenvriend).

In de middag zijn we met Thys een inwoner van Viljoenskroon naar een weeshuis in Rammulotsi geweest. Lynette had daar over gehoord en vertelde dat die eigenlijk ook wel hulp nodig hebben. Deze vrouw heeft sinds 2001 het weeshuis en heeft nu 12 kinderen. De jongste is 4 en de oudste is 17 jaar oud. Deze vrouw krijgt geen geld vanuit de staat, ze betaald alles van haar eigen pensioen! We hebben in het huis rondgekeken en er liggen 8 kinderen op een 4 persoonskamer. En het zijn al grote kinderen. Nog niets eens een matras, gewoon op een dekentje. Deze kinderen hebben dus zeker nog hulp nodig. We hebben daarna met Thys overlegd en afgesproken dat wij nieuwe kleren en handdoeken gaan kopen voor de kinderen! Daarna nog met Thys mee geweest naar zijn bedrijf. Het is een varkensboer. Best leuk om te zien hoe daar zo’n bedrijf eruit ziet, ik kon wel wat herkennen van ons bedrijf vroeger. Helaas konden we daarna ook wel ruiken dat we daar geweest waren.

Donderdag, we beginnen nu al met afscheid nemen. Afscheid nemen van onze Afrikaanse mama! Wat zullen we haar missen! Vandaag vertrekken Lynette en Gerald op vakantie voor 5 weken. Helaas waren ze wat gestresst en hadden ze het erg druk. Even snel gedag gezegd tegen Gerald en Lynette kwamen we onderweg naar de Hospice tegen. Nog snel een fotootje genomen. Gevraagd aan de bijrijder van Lynette om een foto te maken, ja er zijn ook nog mensen die niet eens weten hoe een simpel fototoestel werkt. Ze had het voor zich en wilde een foto van haar zelf maken (en nee dit was geen grap). Daarna door naar de Hospice, de zuster was weer beter dus we konden weer op pad. Vandaag gaan we de Thuiszorg is bekijken hier. De eerste patiënt, een man van in de 40 en is ernstig ziek. Hij wil geen hulp, de zuster vroeg of we hem konden helpen met wassen, nee hij hoefde niet gewassen te worden. Dit was te zien, heel zijn lichaam was wit uitgeslagen, nog nooit gewassen volgens mij. De pedicure was zijn nagels aan het doen, gatverdamme, dat was ontzettend vies om te zien. Om nachtmerries van te krijgen. Even in zijn huis rond gekeken, dit was ook een grote bende, hij verwaarloosd zichzelf en zijn 2 zonen. Verschrikkelijk om te zien, de zuster verwacht dat hij binnenkort zal overlijden en wat gebeurd er dan met zijn 2 kinderen? De moeder is ook niet in beeld. Erg om te zien dat je je zo kan verwaarlozen. Op naar patiënt 2. Deze mevrouw moest ook gewassen worden, daar lag ze dan op de grond, in haar vieze inco het stonk er verschrikkelijk. We kregen handschoenen aan, 2 over elkaar en ze moesten worden dichtgeknoopt. En Elise en ik mochten samen de vrouw wassen terwijl er 6 andere vrouwen toekeken. De vrouw deed of dat ze niet veel kon, daar werd ze ook voor aangesproken door de zuster. Later vertelde de zuster, dat de vrouw niet zo ernstig ziek is en het wel makkelijk vind al die hulp, maar ze moet zoveel mogelijk zelf gaan doen. Nadat we de vrouw gewassen hadden kregen we met draaien hulp van de andere vrouwen. Ze waren vooral aan het trekken en duwen, we hebben geprobeerd hier tips voor te geven, maar hier werd helaas niet naar geluisterd. Nou hier wordt absoluut niet ergonomisch gewerkt, dus zo gaat mijn rug er zeker aan!

Vrijdag weer een dagje op de Hospice geweest. Vandaag een fotoshoot gehouden met de care mothers. We wilden graag een foto met alle 4 de care mothers, maar toen we 2 foto’s hadden wilde ze nog allemaal apart met Elise met mij met z’n tweeën en ga zo maar door! Vandaag hadden Kanenelo en Masabata allebei hun nieuwe pakje aan wat wij dinsdag gegeven hadden. Erg leuk om te zien dat ze hier meteen gebruik van maken! In de middag zijn we weer naar de PEP geweest om kleren te kopen, ja ze zagen ons alweer aan komen en begonnen alweer te zuchten… Vandaag gaan we de kleren kopen voor de kinderen van het weeshuis. Allemaal een setje kleren en een dikke winterjas, omdat het koud gaat worden hier. Het was een heel puzzel en we hoopten dat we alles hadden. Thys opgebeld of hij die zaterdag mee kan naar het weeshuis om het af te geven. ’s Avonds naar de bar geweest en de Afrikaanse shotjes geprobeerd. Het was een keer wat drukker dus dat was erg gezellig!

Zaterdag = inpakdag. Eindelijk een keer geen wekker en uitslapen!! Helaas, om 7 uur gaat het alarm af en na een paar minuten loeien heb ik hem maar af gezet. Allebei klaar wakker! Alles inpakken voor het weeshuis, ojee te weinig inpakpapier. Dan nog maar naar de winkel. Eerst samen met Anna naar de supermarkt, het is het einde van de maand dus weer erg druk op straat met zwarte mensen. Bij een straat was het wel heel erg druk, eens kijken wat daar aan de hand is, toch zijn we wel een beetje ramptoeristen. We zagen politie en ambulance staan en er was een lintje getrokken tussen 2 bomen. Daar lag een wit laken. Elise en ik wilde liever een andere route nemen, want we vertrouwde het niet. Anna zei dat het veilig was, omdat we met haar waren (Anna is zwart). Anna vroeg aan de kijkende mensen wat er aan de hand was. Er was net een zwart man vermoord. We liepen verder en zagen zelfs zijn voeten nog onder het laken uitkomen. Aan Anna wat vragen gesteld, hoezo gebeurd dit op klaarlichte dag? Is dit normaal? Wordt ie met een pistool, mes of iets dergelijks gedaan? En waarom wordt dit gedaan? Anna vertelde dat dit vaker voorkomt en ook wel eens zonder reden. Mensen zien dit gebeuren en doen niets! De politie wordt gebeld, maar komt altijd te laat. Het is bizar dat dit zomaar kan. De terugweg van de supermarkt even een andere route genomen, want dit was toch wel erg spannend. Door naar de PEP, het was er ontzettend druk en wij hoefde dit keer maar een paar dingen te hebben. Wel heel veel inpakpapier, dus daar staan we dan onhandig te doen in die lange rij! Gelukkig viel deze keer de stroom niet uit en konden we eindelijk naar een half uur afrekenen. Na huis en snel de laatste dingen inpakken voor het weeshuis. Later zitten wachten op Thys, maar hij was wat laat. Dus we beginnen maar vast met inpakken voor de cadeautjes van de Hospice. Uiteindelijk komt Thys niet meer en hebben we van 14 uur tot 19 uur constant cadeautjes zitten inpakken, maar we waren eindelijk zo goed als klaar! Gelukkig maar, want wat was dat een werk zeg! ’s Avonds lekker kunnen ontspannen met een filmpje, Hennie en Etienne en wat lekkers voor bij de film. Voor het eerst biltong op, dat is hier een super lekkere snack. Biltong is gedroogd rauw vlees. Na een half uur had ik eindelijk een stukje op en ik hoefde absoluut niet meer! Bahbah, niets voor mij!

Zondagochtend weer vroeg de wekker, want we gaan naar de kerk! Na 2 keer snoozen willen we uit bed komen krijgen we een berichtje van Etienne. De kerk waar we naar toe willen gaan is geen dienst vandaag. Oké, dan blijven we heerlijk liggen. Afgesproken om vanmiddag naar het weeshuis te gaan met Thys. ’s Middags nog even geskypd met opa en oma, leuk om die zo weer te zien! Zelfs hun lezen elke week weer mijn verhaal! Daarna heerlijk in de zon gelegen en wachten op een berichtje van Thys om te gaan. Helaas, vandaag mislukt het weer en kunnen we weer niet gaan. Verder heel de dag lekker gerelaxt!

Nou vertelde ik in het begin dat ik een drukke week had en jullie zullen wel denken dat viel wel mee. Nou we hebben elke avond nog alle kleertjes bij elkaar gezocht, kijken of het klopt en in tasjes gedaan. En dit was een heel werk, dus ja we hebben het erg druk gehad. Deze week zullen we weer een drukke week hebben, want donderdag is ons grote feest omdat de Hospice 10 jaar bestaat. We hopen dat de kinderen het ontzettend naar hun zin gaan krijgen en dat het mooi weer wordt. Het weerbericht geeft nu nog iets anders aan, aan het einde van de week 13 graden, dus we gaan hier kou lijden ben ik bang! We zullen deze week het elektrische deken is aan gaan vragen bij Anna, hè Elise?!

Heel veel liefs en een drukkie van mij!!

Interessant, interessanter, interessantst!

Vandaag weer een drukke week geweest. Dit keer zal ik jullie meer dingen vertellen over wat we gedaan hebben op stage. Het was een drukke week.

Op maandag zijn we naar het dialysecentrum geweest hier in Viljoenskroon. Toen we aankwamen lagen er al 3 mensen aan het apparaat om het bloed te laten filteren. Dit zal zo ongeveer 4 uur duren. Het dialysecentrum hier in Viljoenskroon zit er nu 3 jaar. Eerst moesten deze patiënten allemaal naar Klerksdorp om daar 3 keer per week gedialyseerd te worden, dit is ook nog eens een 1 uur rijden. Dus hier waren de patiënten ontzettend veel tijd mee kwijt. De verpleegkundige die alles daar in de gaten hield en zorgde dat alles goed ging heeft ons ontzettend veel uitgelegd over de patiënten en over het dialyseren. Dit was erg interessant om te horen. Daarna zijn we daar gebleven om te kijken wat er die 4 uur allemaal gebeurd. Je moet elk uur de bloeddruk meten van de patiënten, want deze kan heel snel dalen en dan moet er een pauze genomen worden. Zo worden de patiënten dus allemaal in de gaten gehouden door de verpleegkundige. De patiënten komen daar om ongeveer kwart over 6 in de ochtend en dit duurt dan tot ongeveer 11 uur. In de middag hebben we op internet opgezocht hoe het in Nederland gedaan wordt en wat het precies allemaal inhoudt.

Dinsdag zijn we naar de Hospice geweest. Toen we daar aan kwamen werden we meteen meegenomen door de zuster. Ze vertelde al dat ze ons gisteren gemist had, dus dat is een goed teken! We zijn eerst naar een hospital geweest wat aan de rand van de Township ligt. Daar hebben we onze ogen al uit gekeken. Je ziet daar 100 mensen zitten, deze zitten allemaal te wachten totdat ze aan de beurt zijn. En dan moet je nog eens weten dat er maar 2 verpleegkundige aan het werk waren, dus die mensen zitten daar nog wel een hele tijd. We hebben een hele rondleiding gehad door het Hospital. Er was ook een spoed, maar de mensen die hier binnenkwamen werden meestal al snel doorgestuurd naar een groter ziekenhuis. Zo zie je maar, het is een heel groot verschil met Nederland, het is hier allemaal niet zo goed geregeld. Dus als je een keer moet wachten bij een afspraak, zeur niet, want in Zuid-Afrika zitten ze uren of halve dagen te wachten totdat ze aan de beurt zijn!

Daarna zijn we naar een kliniek geweest. Dit is een klein gebouw waar allerlei mensen komen. De ene dag is het voor de kinderen en is het een soort consultatiebureau. De andere dag is het voor mensen die hiv of aids hebben en die hier medicijnen of onderzoekjes kunnen laten doen. En weer een andere dag is het voor de familiebezoekjes, er komen dan een hoop vrouwen voor een injectie om te voorkomen dat als ze zwanger worden/zijn dat ze hun kind besmetten met iets.

Daarna zijn we terug naar de Hospice geweest om de kinderen hun medicijnen te geven. En toen gingen we weer verder. We gingen toen naar een middelbare school. De zoon van de zuster werkt hier. Daar hebben we een korte rondleiding gekregen, de kinderen krijgen daar op school eten. Dit komt in grote ikea bakken in het lokaal en dit wordt dan verdeeld. Wij werden meegenomen in een klas en alle leerlingen keken ons aan. En tja, wat doe je dan, glimlachen en je eigen niet op je gemak voelen. We hebben ook kort een leerling gesproken, dit was volgens die man een van de slimste leerlingen van school. Ook kwamen we nog bij een andere groep leerlingen aan en toen ik mijn fototoestel al uit mijn broekzak haalde kwamen ze al aangehold om op de foto te gaan. Eerst Elise met al die leerlingen op de foto en toen ik ook nog.

Als laatste zijn we nog even bij een patiënt thuis geweest. Bij deze patiënt hebben we wat spullen gebracht, zoals incontinentiemateriaal en wondverzorging spullen. Toen we bij de patiënt binnen kwamen lag ze in haar slaapkamer op een matje op de grond. Ze had aids. Je rook en zag ook wel dat het nodig was dat ze verzorgd werd. Dit zou de andere vrouw die er was nu gaan doen.

Woensdag zijn we nog een dagje naar het dialysecentrum geweest. We moesten ontzettend vroeg ons bed uit, want we wilde graag zien hoe de patiënten aangesloten werden. Dus daar liepen we al om 6 uur richting het dialysecentrum. We hebben meegekeken hoe de patiënten aan de apparaten aangesloten werden. De patiënten kennen hun lichaam erg goed, dus geven vaak ook zelf aan als er iets is. Na een aantal uur, werd het toch wel wat saai en begonnen de oogjes dicht te vallen. Dat krijg je als je niets doet en alle patiënten ook slapen. We mochten van de verpleegkundige even weg, dus zijn we alvast wat boodschappen wezen doen. Daarna zijn we weer terug gegaan om te zien hoe ze de patiënten afkoppelt.

Eerst in de middag nog even naar de PEP geweest, dit is de winkel waar we alle kleren voor de kinderen halen. We gaan vandaag schoenen halen, balen we zijn het blaadje vergeten, dan maar uit ons hoofd. Dat hadden we beter niet kunnen doen, 8 paar schoenen de verkeerde maat, die gaan we dan nog wel een keer terugbrengen. In de middag hebben we alweer aan school gewerkt, jaja we hebben deze week elke middag/avond nog voor school verslagen enzovoort zitten schrijven, dus school alsjeblieft, zijn we nu klaar?? En ’s avonds nog maar even geskypd met Roel, dit was weer erg leuk!

Donderdag zijn we naar de kliniek geweest om daar te gaan helpen. We werden weggebracht door Chris. Bij de kliniek aangekomen mochten Elise en ik allebei bij een ander kamertje meekijken. Ik zat bij een zuster en die had toen ik binnenkwam een stelletje zitten in haar kamer. Het stel had allebei hiv en bij de jongen was er ook nog een kans op tbc, dit zou nu onderzocht worden. Ik werd meteen aan het werk gezet en moest injecties klaar gaan maken. Later kwamen er omstebeurt vrouwen binnen en die kregen die injectie, de meeste in hun bil. Dus ik heb hier heel wat billen gezien, de een nog groter dan de andere! De verpleegkundige gaf de injectie en ik schreef dit op in de administratie. In Nederland wordt iedereen herkend aan naam en geboortedatum, hier in Zuid-Afrika is dat anders. Iedereen wordt herkend aan naam en postcode. Ik moest elke keer de naam overschrijven, maar gelukkig hielp de verpleegkundige mij om me te vertellen wat de voor en achternaam was. Later kwam Elise er ook bij zitten en toen heeft ze nog heel veel verteld, want er waren geen patiënten meer. Ze vertelde dat er heel veel mensen in de Township Aids of HIV hebben. Toen ze vroeg hoeveel dat er in Nederland waren, wisten wij hier geen antwoord op, ik vertelde zelfs dat ik niemand kende die het had, dus het zijn er maar weinig. Dit kon ze zich niet voorstellen. Dat er daar zoveel mensen HIV en Aids hebben komt omdat ze zich niet goed beschermen. Ze duiken nogal makkelijk met iemand het bed in of hebben meerdere vriendinnen, zo verspreid het zich nogal snel. Ze waarschuwde ons er ook voor dat we echt niet met de zwarte mannen daar iets moesten doen, want de kans dat ze aids hadden was ontzettend groot en ze wilde absoluut niet dat wij besmet raakte. De mensen die daar kwamen hebben vaak al HIV of Aids en moeten heel hun leven medicijnen innemen. Daarna nog bij Elise even meegekeken en daar kwamen veel kinderen die gewogen moesten worden en iets van medicijnen kregen, dit werd allemaal bijgehouden in een boekje, een soort consultatiebureau dus.

’s Middags zijn we nog naar de Hospice geweest, hier weer de kinderen mee uit bed gehaald en met de kinderen gespeeld. Vandaag duurde het ontzettend lang voordat de taxi’s kwamen. De kinderen moeten buiten wachten en hebben dan geen speelgoed of iets. Even vinden ze dit niet erg, maar nu duurde het veel te lang. En in de avond nog een heerlijk filmpje gekeken, omdat we vonden dat we dat verdiend hadden na al die drukke dagen!

Vrijdag ochtend, de wekker gaat, maar ik was al 10 keer wakker geweest. Erg slecht geslapen en nog steeds hoofdpijn en beroerd. Maarja, paracetamolletje erin en we gaan het gewoon proberen. Hopend dat we vandaag op de Hospice blijven dat ik lekker rustig aan kan doen. Op de Hospice weer meegeholpen met het tandenpoetsen van de kinderen, sommige kunnen het voort zelf, dus dat is gemakkelijk voor ons. In de middag heerlijk niets gedaan en heerlijk in de zon gelegen. En natuurlijk is het vrijdag, dus weer sportdag, dus weer even heerlijk gesport. In de avond zijn Hennie en Etiënne nog op bezoek geweest en hebben we een beetje gezellig zitten buurten en een spelletje gedaan.

Ik zal jullie mijn droom van deze nacht is vertellen. Gerald en Lynette zijn een weekendje weg, dus wat dachten Elise en ik, wij gaan ook een weekend weg. We zijn samen naar Nederland gevlogen om even op bezoek te gaan bij iedereen. In Nederland aangekomen en weer terug in Esch te zijn, vraag ik me toch wel af waarom we dit doen. Het kost een hoop geld om even op en neer te vliegen en dan moet ik maandag weer van iedereen afscheid nemen, daar heb ik helemaal geen zin in! Achja, en dan wordt je wakker, dus geen idee hoe het verder ging.

Zaterdag hebben we eerst heerlijk uitgeslapen, dat hebben we wel verdiend. Daarna zijn we naar de PEP gegaan. We hebben de schoenen meegenomen om deze te ruilen en weer nieuwe schoenen te kopen, nu wel met briefje wat we nog nodig hebben. Heerlijk geshopt en volgens mij hebben we alles. Op naar de kassa, daar stond een erg lange rij. Maarja wij hebben geduld en wachten wel. Na een half uur staan er nog maar 2 klanten voor ons en dan zijn wij aan de beurt, het begint iets te worden. Ping, ja hoor, het is weer zover. De lichten vallen uit en de stroom valt weer uit! De laatste week is dit een dagelijks probleem. Bij Lynette springt dan de aggregaat aan, maar na een paar minuten wachten waren we er al achter, die hebben ze daar niet. Er kwam een verkoopster naar ons toe en die vroeg of we maandag terug kwamen. Mandjes achter gelaten en hopen dat we maandag niet alles opnieuw hoeven te zoeken en dat alles er nog staat. De winkel wordt hier dan gewoon gesloten. Verder hebben we een heerlijk relax dagje gehad en ’s avonds heerlijk 2 filmpjes gekeken.

Op zondag moesten we al vroeg ons bed uit, want we gaan naar de kerk. Lynette had geregeld dat Gladys ons op kwam halen om 9 uur. We gaan naar de kerk in de Township. In de auto maar eens gevraagd hoe lang het ongeveer zal duren, 3 uur! Wat…. 3 uur?! Dat zijn wij in Nederland niet gewend, maar we zullen zien. Het was niet echt een kerk, maar eigenlijk gewoon een school. De kerk werd daar elke zondag gehouden in een soort aula. Toen we binnenkwamen was er al een hoop muziek. Daarna begon het met een praatje, in 2 talen zelfs. In het Engels en in de taal van de mensen daar. We werden nog welkom geheten. Ze noemde elke keer een dorpje op en als je daar uit kwam moest je gaan staan en toen vertelde ze ook nog dat er 2 jonge dames uit Nederland waren, dus wij moesten ook gaan staan en kregen groot applaus. Toen begon de muziek, iedereen dansen, echt geweldig om te zien! Op een gegeven moment deden ze zelfs de polonaise, zelfs dat kennen ze hier. Na anderhalf uur gezongen en gedanst te hebben ging er een man met tolk praten over Jezus enz. Dit duurde erg lang en het was af en toe lastig onze ogen open te houden. Na een uur te luisteren was hij klaar. Daarna zijn wij ook naar huis gegaan, de mensen bleven daar dan ook nog eten enzo. En vanmiddag/avond gaan we heerlijk barbecueën. Dan gaan we eens kijken hoe ze dat hier doen, Hennie en Etienne komen en die zorgen voor het vlees, dus we zijn benieuwd!

Nou dit was mijn verhaaltje weer voor deze week, zoals jullie lezen, hebben we deze week veel gezien en veel geleerd, dus we doen niet alleen maar relaxen hoor! Aankomende week zullen we zien wat we dan gaan doen, we zijn al druk bezig met de voorbereidingen voor het 10 jarig bestaan van de Hospice. Dus daar zullen we nog even mee bezig zijn, hebben jullie toevallig nog ideeën wat we kunnen doen??

LiefsXxx
En tot volgende week maar weer!

Tandenborstel, boerenmèrt, kampvuur en dronken mannen!

Hallo Jullie!

Weer een spannend verhaal uit Zuid-Afrika. Er is weer een week om, dus nog maar 4 weken te gaan. Het gaat toch wel heel snel nu!

Maandag zijn we voor de verandering weer is een keer naar stage gegaan. Alle plakkertjes van de namen van de kinderen meegenomen, want we hebben voor alle kinderen een eigen tandenborstel, met hun eigen naam erop. Alle tandenborstels zijn geplakt, dan gaan we tandenpoetsen met de kinderen. Het ene kind heeft alle tanden nog en het andere kind heeft er nog maar 4. Proberen we maar meteen de namen te leren, maar poehpoeh dat is lastig hier. Hoe spreek je dit uit, hoe schrijf je deze naam? En dan heb ik ook nog het idee dat de meeste kinderen nog niet eens naar hun naam luisteren, doen wij iets fout? Ik zal een aantal voorbeelden van namen geven: Dieketseng, Tihonolofatso, Kearabetswa, Agnes, Mc Donald, Noxolo, Masabata enz. Misschien kunnen jullie je nu wel voorstellen dat het ontzettend lastig is.

Dinsdag, maar weer een dagje vrij nemen van stage, want we gaan Lynette mee helpen op Nampo. Jaja, vroeg uit bed, half 6 de wekker. Elise en ik zijn er allebei over eens, vroeg opstaan is niet aan ons besteed. Daar komen we dan eindelijk aan op Nampo, wat zal het zijn. Auto geparkeerd en kijk is daarachter daar staan een hele hoop helikopters en er komen er nog meer aangevlogen. Zo’n groot evenement, er komen gewoon een hoop gasten met een helikopter. Wauw, daar willen wij ook wel een rondje in vliegen! Bij de tent aangekomen, waar wij heel de dag zullen zijn meteen aan het werk gezet. Er werden daar broodje hamburger, broodje bokworst, frisdrank en biltong verkocht. De opbrengsten zijn voor het Weeshuis in Viljoenskroon. Na geholpen te hebben met de voorbereidingen mochten we even een rondje gaan lopen. Daar gaan we dan, wat zal hier te zien zijn. Nou ik kan jullie vertellen veel mensen uit Nederland zouden dit geweldig vinden. De grootste boerenbedrijven staan er. Zoals John Deere, Claas, Case, enz. Ontzettend grote voertuigen gezien en maar foto’s gemaakt om mijn familie in Nederland jaloers te maken. We gaan opzoek naar de John Deere tent, want dat kennen wij ook wel als echte boerinnen! Na een uur rondgelopen te hebben en een heerlijk ijsje op te hebben gaan we weer terug. Maar hé, zijn we hier net ook geweest. Oké, jullie raden het vast al, we zijn weer eens de weg kwijt geraakt. Na een half uur zoeken, zijn we uiteindelijk op een bekende plek en komen we uiteindelijk weer aan bij de tent waar we gaan verkopen. Hier weer meegeholpen met broodjes hamburger en worst te maken. Een bestelling van 10 hamburgers, alle andere vrouwen die meehelpen in paniek, het is zo veel. Nou gewoon even rustig blijven en die broodjes maken, dat is zo gedaan. Nee hier spreken ze al snel van hard werken. In de middag nog een keer een rondje gelopen, ofja lekker een ijsje gekocht en lekker gezeten, want we hebben voort last van onze voeten. Je staat zoveel stil en hebt niets te doen, dan duurt de tijd lang… Op naar huis en daar nog gezellig met de mensen eten die op Nampo staan en die slapen in het weeshuis en bij Lynette. Nog vragen hoe hun dag was en of veel verkocht hebben.

Woensdag, vandaag zijn we een ochtendje naar de speeltuin geweest met stage. Leuk hoe die kinderen zich zo kunnen vermaken op die toestellen. Dit is ook allemaal nog heel nieuw en is in Rammullotsi waar de kinderen zelf wonen. Laat in de middag zoals afgesproken weer naar de sportschool. Jaja we houden het nog steeds vol om 3 keer per week te sporten. In de avond nog een koude stort gehad, ja daar heb je hier wel eens last van. Nou mogen jullie zelf invullen wat een koude stort is! Zo noemen ze dat hier in Zuid-Afrika.

Donderdag was een rustige dagje. Daniek en Veerle namen afscheid en vertrokken laat in de middag naar het vliegveld. Op stage nog even de jongens in bad gedaan van de middelste groep. Helaas konden ze niet in bad en moesten ze douchen. Dat is dus een grote ellende. Elise doet de eerste 2 en ik de andere 2. Ergonomisch is het hier absoluut niet. De 2 jongens die ik wilde douche, waren alleen maar aan het proberen uit die douche te komen en huilde. Dit was dus niet echt een succes, maar de jongens waren weer schoon. Daarna kwam er ook nog een andere zuster op de Hospice. Die kwam voor alle kinderen om te kijken hoe het gaat en wie welke medicijnen/injecties moeten krijgen. Elk kind heeft een eigen boekje waarin wordt bijgehouden hoe ze groeien en wat ze wegen. En welke vaccinaties ze al gehad hebben en wanneer. Een kind moest ook een vaccinatie krijgen, wij mochten hierbij meekijken. Eerst de vloeistof opgetrokken met een optreknaald en daarna ging ze met diezelfde grote optreknaald het kind injecteren. Acherum dat jongetje, hij was er ook nog wel een tijdje van overstuur en huilde hard. De zuster vond het leuk dat wij als Nederlandse studenten verpleegkunde daar waren en ze wil graag een afgedrukte foto van ons hebben! Wij zijn in de middag nog even wezen shoppen voor de kinderen. We zijn al een heel eind onderweg. In de avond weer wezen eten bij het Weeshuis samen met alle Nampo mensen. Daarna nog lekker wijntjes gedronken bij het kampvuur. En het werd helemaal leuk toen iemand zijn gitaar erbij pakte. Dit is de leven hier!

Vrijdag weer een ochtendje naar stage. Nu dat Daniek en Veerle weg zijn, zal ik meer naar de baby groep gaan, om te helpen met eten geven enz. Ik begin nu toch wel een band te krijgen met de kindjes. 1 kindje is erg stil, zegt niets en lacht nooit. Ik heb besloten dit kind wat meer aandacht te geven, want ik vraag me dan af wat er allemaal in dat hoofdje omgaat. We willen ook nog een keer naar haar huis toe om te kijken hoe ze woont. Na een paar dagen wat meer aandacht te geven, komt er al een aantal keer een lachje op haar gezichtje en komt ze al vaker naar me toe! Ik heb nu al zo’n stuk of 7 lievelingetjes. Ze zijn allemaal zo schattig!

In de avond gaan we weer eten bij het weeshuis en wat drinken meegenomen om daar een heerlijk avondje te gaan beleven. De planning is lekker bij het kampvuur te zitten met een gitaartje erbij. Echter loopt dit toch iets anders. Rond 21.30 uur komen er een aantal andere mannen thuis en vragen of wij mee een dansje gaan doen in de bar. Oké, even toestemming gevraagd aan Gerald of dit veilig was en ja hoor we mochten mee! Daar gingen we dan naar de bar in het dorp we hadden een dikke trui aan en niets bij. Geen geld, geen telefoon, alleen de huissleutel. Maar ze verzekerde ons dat hun voor ons zouden betalen. Oké Prima!! Daar gaan we dan met de auto (ja, hier zullen ze voor 50 meter zelfs de auto al pakken, luie mensen). Bij de bar aangekomen zien ze dat er niemand is, dus besluiten ze door te gaan naar Potchefstroom. Dat is hier zo’n 40 minuten rijden vandaan. We kennen de mannen amper en voelen ons niet helemaal veilig. We waren met Johnny, Pieter en Papa. Zo mochten we hem noemen, hij was namelijk ook zeker 50. Daar gaan we dan, op de hoofdweg en papa duwt zijn gaspedaal in. Zeker 150 over de hoofdweg, doodeng dus. We hebben wel 100 schietgebedjes gedaan en hopen dat we veilig aankomen. Bij kleine gaten in de wegen, rijdt hij net zo hard, met als gevolg, 6 bulten extra op mijn hoofd. Ja hier is het normaal hard te rijden, maar naar ons idee was papa ook helemaal niet nuchter. Eindelijk aangekomen in Potchefstroom en zo blij dat we veilig uit die auto kunnen stappen! Wat een opluchting! Nou daar gaan we dan! We gingen lekker dansen in Impala. Lekker wat drankjes gedronken en ja we hebben vandaag leren dansen. Vorige keer hebben we onze ogen uitgekeken, naar deze dans. Het is een soort stijldans. Eerst met papa, maar die maakte er al een grap van en daar stond ik in een keer tussen een groep vrouwen… Daarna nog met Pieter, een hoop pirouetjes gedaan. Toch wel leuk en nog als compliment gekregen van Pieter dat ik toch wel ritmisch ben. Daarna nog te horen gekregen dat wij als Nederlanders echt geen leven hebben. En bedankt! Wij dansen niet, nee die dansmoves van Pieter daar heb ik hard om kunnen lachen. Gelukkig reed papa de terug weg wat beter en zijn we veilig thuis gekomen!

Zaterdag weer een rustig dagje gehad. Even alle kleren uitzoeken, wat hebben we en wat moeten we nog. We hebben hier namelijk geen overzicht meer van. Alles netjes in de kast gelegd en we zijn al over de helft. ’s Avonds afgesproken met Hennie en Etienne om ze gaan kuieren en wat drankspelletjes te doen. Hun zorgde voor de drank en wij voor de lekkernijen. We hebben gezellig zitten bussen en unoën.

Zondag een heerlijk niks doen dagje. Proberen uit te slapen, maar helaas, dit is niet gelukt. Daarna heerlijk in de zon gelegen en wat gegeten. En in de avond dan nog maar even deze blog geschreven.

Volgende week zullen we vaker met de zuster van de Hospice mee gaan, dus even afwachten wat voor spannende verhalen daar weer uit zullen komen. En morgen gaan we naar het dialyse centrum, eens kijken wat ze daar doen.

Apen in huis, chique restaurant en knappe safariman!

Vandaag weer een nieuw verhaaltje over de afgelopen week hier in Zuid-Afrika. Deze week heerlijk een weekje vakantie en op naar Sun City. Ja jongens, jullie hebben mei vakantie, dus wij ook vakantie! Afgesproken met Roy (een man van het reisbureau) dat hij ons op maandagochtend op 8 uur op komt halen. Zitten we nog lekker te ontbijten om 7.40 uur, gaat de bel al. Daar is Roy, die is wel heel vroeg, dat zijn we hier niet gewend (ik sowieso niet, want ben altijd te laat)! Op naar Sun City, de reis zal ongeveer 3 uur duren. Na een erg lange autorit komen we dan eindelijk aan op Sun City. Daar hebben we ingecheckt en dan moeten we nog wachten tot 14 uur voordat we ons appartement in mogen. Eerst maar iets eten dan. Een heerlijk bord spaghetti, want dat heb ik al 2 weken niet meer op helaas. Daarna ons appartement in om daar alle spullen uit te pakken. Het was een luxe kamer met eigen badkamer. In die badkamer een luxe douche en een heerlijk bad. Daar zullen we is flink gebruik van gaan maken. Het is erg mooi weer, dus snel onze bikini aan en dan heerlijk even aan het zwembad gaan zitten, wat toch voor ons appartement ligt. Daar maar weer een potje Uno gespeeld en een aantal baantjes getrokken, want dit water was gelukkig wel iets warmer als bij Lynette. Toen kwam de Life Guard even langs om een praatje te maken, toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen, werd hij helemaal enthousiast en ging alle spelers van het Nederlandse voetbalteam van nu, van 15 jaar geleden en van 25 jaar geleden opnoemen. Nou hier konden we helaas maar weinig over mee praten, maar af en toe een naam noemen en hij begon weer een heel verhaal. ’s Avonds met het busje mee naar de entertainment hal om daar wat te gaan eten, allemaal eet tentjes dus kiezen maar. Uiteindelijk gekozen voor de burgertent, slechte keuze, koude rib en geen bestek. Dit is niet helemaal waar wij van houden. Dan gaan we maar lekker de buurt daar verkennen en later iets drinken. Eerst in een klein barretje, waar niemand anders zat. Daarna nog naar een club om nog een drankje te drinken. In die club hadden we geluk, want er was een show aan de gang. Er waren nog 2 stelletjes meer in de club. 1 stel was een showtje aan het weggeven, met heel oversekst en vies dansen. Het was niet om aan te zien, maar achja, je moet ergens naar kijken hè!

Dinsdag, een beetje uitslapen, maar niet te lang, want we hebben nog zat te doen. Eerst maar eens wat boodschappen gaan doen, op naar de receptie om daar te vragen of er een busje is. Bij de Spar inkopen gedaan voor het eten vanavond (helaas geen Jolanda of Francien aan de kassa). Toen we weer terug waren zijn we richting de jungle gewandeld om daar wat watervallen te bekijken. Eerst blijven we op het verharde nette pad, maar wat zou er te zien zijn als we al die andere stenen aflopen? Toch maar is gaan kijken, paadje af en wat zien we daar een aantal beesten lopen, wat zijn het, ratten? Even wachten totdat ze voorbij zijn, maar onee ze lopen nu ook aan de andere kant. Daar staan we dan, 2 heldinnen bij elkaar, ingesloten door kleine ratten. En nu? Even wachten, nog maar een fotootje maken en nog even wachten. Ja, we kunnen ze zijn het paadje overgestoken. Weer verder opzoek, wat zullen we nog meer tegen komen. Een mooie route gehad in de jungle en aan het uiteinde komen we uit bij de Valley of Waves. Woow, dat ziet er heerlijk uit, een heerlijk nagemaakt strand met zwembad met golven. De Sportiom is er niets bij. Handdoekje gehuurd en liggen maar, hier kunnen we wel heel de dag vertoeven denk ik zo! Daarna weer naar ons appartement om daar een heerlijke maaltijd klaar te maken. Jaja, we zullen ook nog maar eens een keertje zelf koken. Een aantal pannen te weinig, maar met een beetje improvisatie, gaat het vast wel lukken. En ja hoor, we hebben heerlijk gegeten. Daarna nog lekker op bed een wijntje gedronken en nog even geskypd met Roel, ja die begin ik nu toch wel heel erg te missen. Vroeg naar bed, want morgen gaan we dan eindelijk op safari!

Vroeg ons bed uit, poehpoeh, is het echt al tijd, nog een aantal keer snoozen hoor, nee nu moeten we er echt uit. Daar gaan we dan, op naar de safari. In de safari auto, brr… wat is het koud. Iemand een dekentje? Ja graag!! Helemaal ingepakt rijden we dan richting het Pilanesberg Nationaal Park. Hier doorgereden en heel wat dieren gezien. Zoals giraffe, zebra’s, leeuwen, gnoes, apen, neushoorns, nijlpaarden, springbokken, impala’s, zwijnen, buffels en nog wat andere beesten. Gelukkig wordt het iets warmer en kunnen we mooie foto’s maken. Maar het zal toch niet hè, ja hoor ik heb weer niet goed opgelet. Staan de leeuwen langs ons, is mijn camera leeg…. Dan maar foto’s maken met mijn telefoon en zoeken naar andere dieren. Na de safari wat rondgelopen op het park en even naar onze kamer geweest. Daar het overige eten van de dag ervoor opgebakken en weer lekker gegeten. Natuurlijk de afzuigkap te laat aan gezet, dus een hele walm in het huis. Dan maar het raampje een stukje open. Ik moest even naar de wc en Elise zat in de slaapkamer. Hoor ik wat geluiden van de luxa flex, ik dacht al, wat is Elise nu weer aan het doen. Elise lag op bed en dacht wat is Ankie toch allemaal aan het rommelen op de badkamer. Ze zal is gaan kijken en ik hoor op de badkamer een gegil. Roept ze kei hard er zit een aap in de keuken, ik dacht, die maakt een grapje. Nou het was echt waar zei ze. Ik van de wc af en heel voorzichtig de deur open gemaakt, bang dat die aap op me af zou springen. Daar zat ie dan, een aap bij het raam. Ojee en nu… Weer snel terug gerend naar de slaapkamer er de deur dicht. Zo wij zitten veilig. Shit, en als hij nu alles op zijn kop zet in het huis en alles opmaakt, dat moeten we niet hebben. Die aap moet naar buiten en dat raam moet dicht, maar hoe gaan we dat doen? Oké, nog maar een keertje heel voorzichtig gaan kijken dan. Hé hij zit buiten, wie gaat dat raampje dicht doen? Oké alle moed bij elkaar geraapt en daar ga ik om dat raam dicht te doen. Yes, dicht en apen zit buiten met een zak snoep, die heeft hij dus meegenomen. En hij had ook al alle druiven opgegeten die op de aanrecht stonden. Wat zijn die beesten slim joh, luxa flex open doen en naar binnen kruipen. Nou daar stonden wij dan, te shaken en we durfde echt niet meer naar buiten toe. Later toch maar naar buiten gegaan en nog even naar de Valley of Waves gegaan om de bandenbanen nog uit te gaan proberen, die hadden we de dag ervoor niet gezien. Nadat we ons daarna thuis weer hadden opgefrist zijn we wat gaan eten. Lynette had gezegd dat we naar Santorini moesten gaan, want daar zou je heel lekker kunnen eten. Wij naar het hotel toe, in een dikke mercedes werden we er naar toe gebracht. Nee niet uitstappen, je deur wordt voor je opgemaakt. Ojee, waar zijn we nu beland. Opzoek naar het restaurant, naar boven gegaan en daar weer gevraagd aan een ober. Die vertelde ons dat het gesloten was, maar we konden daar wel gaan eten. Oké doen we dat. We werden begeleidt naar onze tafel en toen we gingen zitten legde de bediende een servet op onze schoot. Een ober stelde zich voor en vroeg of we wat wilde drinken. Tja… er staan al 2 wijnglazen op tafel, dus een lekker biertje durf ik hier niet te bestellen. Nou dan doe maar een flesje zoete witte wijn, hadden ze bijna niet. Dan doe maar de witte huiswijn, om toch maar een beetje op ons geld te letten. Toen kregen we de menu kaart, tja, wat zullen we is gaan uitkiezen uit al die luxe gerechten. We voelen ons hier absoluut niet op ons gemak, deze chique dingen kennen wij allemaal niet. Uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten! En jullie raden het vast wel, we waren weer als laatste weg uit het restaurant.

Donderdag, er werd gesproken over een bewegende brug, dit zou erg mooi zijn. We zijn opzoek gegaan naar die brug. Bij een aantal personen wezen vragen en het zou The Bridge of Time zijn. Die brug hadden we al 3 keer gehad, maar dit zou elk heel uur gebeuren. Oké, over een kwartiertje gaat dat beginnen, dus gaan we nog maar eens kijken. Eenmaal op de brug, in afwachting totdat die gaat bewegen (wat ik al niet kon geloven, want het was helemaal van steen). Nou daar gaat het beginnen hoor, muziek start, er komt wat rook aan de zijkanten en spannende geluiden. Daar staan we dan 10 minuten en dat was het al. Een beetje een tegenvaller dus. Daarna naar de cultural village. Hier werd eerst iets verteld over de verschillende culturen en gewoontes in Zuid-Afrika. Daarna werd er nog een mooie show opgevoerd, met dans en zang. Hierbij werden ook mensen uitgekozen om mee te dansen, gelukkig had ik geluk en kon ik lekker blijven zitten. Toen zijn we om 16 uur nog een keer op safari geweest, we hadden de dag ervoor geen olifanten gezien en die wilde we toch wel heel graag zien! Weer in de safari auto en wat hadden we een uitzicht. Poehpoeh wat een knappe safari man! Al zien we die olifanten niet, is niet erg, ik kan 3 uur lang naar deze knappe man zitten kijken (sorry Roel!). Op safari viel het ontzettend tegen, weinig dieren gezien helaas. En helaas ook geen olifanten! Dit vonden we toch wel erg jammer. Het laatste uur niets meer gezien, het was al donker en het leek wel zoeken naar een speld in de hooiberg. Op de weg naar huis kregen we nog een lesje over de sterren. Romantisch hoor, kan hij niet even dicht bij ons komen zitten? Helaas dat deed hij niet. Weer terug op bestemming dan toch maar vragen of we op de foto mogen, YES hij wil!

Vrijdag, de laatste dag. Alles ingepakt en naar de receptie om uit te checken. Daar zou Roy op ons zitten te wachten. Helaas communicatie foutje, maar bijna een half uur verder had hij ons gevonden. Wat gaan we nu nog doen of gaan we gewoon meteen richting huis. Wij willen wel op safari, misschien zien we olifanten. Dus nog maar een keer op safari. Helaas, ze zeggen 3 keer is scheepsrecht, maar weer geen olifanten! Dan maar richting huis gereden van een ontzettend lange rit. Nog even langs een dorpje gereden en daar wilde we wat gaan eten bij de Mac Donalds. Helaas gesloten, want de stroom lag eruit. Dan maar langs de KFC, helaas geen keuze, we kunnen alleen kip kiezen en verder niets, want de stroom ligt eruit. Dat is hier heel normaal, de verkeerslichten doen het niet, dus een hele chaos op de weg. Maar de mensen zijn het gewend, er valt hier namelijk bijna dagelijks de stroom uit. Terug bij Lynette nog even gedoucht, shit hier lag de stroom er ook uit en ik had koud water. Maar ik moet toch echt mijn haren wassen, want ik heb vet haar. Dan maar bikkelen en super snel douche met koud water. ’s Avonds nog met Etienne en Hennie naar de bar geweest, het was er weer enorm druk (er waren 2 andere mensen en verder was de kroeg leeg). Iedereen kijkt me raar aan, want ik ben een vrouw en drink bier… Ja dat doe ik en ik probeer alle verschillende biertjes hier ook uit. De ene is lekkerder als de andere. Een gezellig avond gehad.

Zaterdag en zondag niet veel gedaan, lekker gerelaxt en in de avonden een filmpje gekeken. Rustig aan doen, want morgen moeten we dan toch echt weer een dagje naar stage. Vanaf nu zullen de drukkere weken gaan beginnen.

Tot snel allemaal en leuk dat je weer heel mijn verhaal gelezen hebt! Elke keer denk ik, ik houd het kort, maar volgens mij ben ik daar niet zo goed in.

LiefsXxx

Stage, Sporten, Shoppen en kuieren!

Hee!

Hier weer een up date van mijn avontuur in Zuid-Afrika. Afgelopen maandag zijn we weer een dagje vrij geweest, het was hier een nationale feestdag, de dag van de onafhankelijkheid. Deze dag hebben we weer lekker in de zon gelegen. Aan het einde van de middag heb ik Elise toch zover gekregen om mee naar de sportschool te gaan. Weer even een uurtje gesport, zodat we helemaal afgetraind terugkomen. Die dinsdag konden we wel merken dat we gesport hadden, ik had alleen wat spierpijn in mijn bovenbenen, maar Elise…. Die is heel de week eraan herinnerd dat ze gesport had!

De dinsdag, eindelijk weer naar stage. Is kijken welke kinderen vandaag weer aanwezig zijn. Het is elke ochtend een verassing wie er komt, de ouders moeten namelijk de kinderen naar een opstap plaats brengen en daar worden ze opgehaald door een busje. Je hoort vaker dat ouders daar niet elke dag zin in hebben. Dus de kinderen komen dan niet. Het zijn voor ons maar korte werkdagen. We beginnen rond half 9 en zijn rond half 1 weer thuis. Dan gaan we nog even van 2 tot 3. We hebben vandaag vooral weer kennis gemaakt met de kinderen en de care mothers en lekker gespeeld met de kinderen. Na stage hebben we nog lekker ge pootje baad aan het zwembad. Het water is ijskoud, dus verder als onze benen gaan we er niet in. Aan het zwembad spelen we dan een potje uno, dit hebben we eigenlijk elke dag gedaan toen we thuis kwamen van stage.

Woensdag nog een dagje naar stage. Vandaag hadden we bedacht om de kinderen van de middelste groep in bad te doen. We hoorden dat ze normaal elke maandag en vrijdag in bad gaan, maar doordat er nu zoveel feestdagen zijn geweest op die dagen, zijn ze al een aantal keer niet in bad geweest. Samen met een care mother gingen we dan beginnen aan het badderen. Elise deed de kindjes in bad en waste ze en ik droog ze af en smeerde ze in met olie. Het gaat hier wel wat anders als in Nederland. Het bad wordt gevuld met water, zeep en desinfectans. Er worden ongeveer 3 kinderen tegelijk ingezet en die worden gewassen en dan de volgende 3. Zo hebben we ongeveer 13 kinderen achter elkaar moeten wassen in hetzelfde bad en hetzelfde water. Nadat iedereen is geweest, zie je dat het water bruin is geworden en er een hoop zand in ligt. Dit is niet echt fris, maar achja… de kinderen zijn het hier gewend. Nadat ik alle kinderen gehad had, vroeg ik aan de care mother of er ook jongens waren, dat waren er 4. Achteraf kwam ik erachter dat de jongens en meisjes apart gewassen worden. De ene dag alle meisjes en de andere dag alle jongens, vandaar dat ik geen jongetjes had gezien in de badkamer. In de avond nog lekker gesport en een filmpje gehuurd in de videotheek. Dus hebben we na het avondeten lekker op bed The lucky one gekeken. In het Engels ondertiteld, dus ook nog wat aan ons Engels gedaan!

Donderdag nog een dagje stage. Vandaag was ons plan om tanden te gaan poetsen met de kinderen. Elise heeft van een lieve vrouw uit haar buurt in Nederland een doos vol kindertandpasta gehad en zo’n 50 kindertandenborstels voor de kinderen. Dit hebben we meegenomen naar de Hospice om samen met de kinderen te gaan tandenpoetsen. Toen de kinderen wat hadden gegeten en gedronken kwam de care mother naar ons toe om te zeggen dat we vandaag de jongetjes mee in bad moesten gaan doen. Dit waren er maar 4, dus dit moest ons wel gaan lukken. Weer het bad vol laten lopen en dit keer ook wat speelgoedjes in het bad gegooid, toch leuk zo voor die kinderen. Helaas had een kindje een badeendje in zijn hand en kneep hier heel de tijd in met het gaatje naar boven, broek nat, water in mijn gezicht… maar het is mooi weer, dus dat droogt wel weer. De kinderen weer lekker gewassen, ingesmeerd met baby olie en weer aangekleed. Daarna hebben we de tandenborsteltjes en tandenpasta gepakt, gevraagd hoeveel kinderen er op elke groep zaten aan de care mother en deze uit gedeeld. De care mother was er zo gelukkig mee, dat we spontaan een knuffel krijgen. Erg leuk om te zien hoe blij hun hiermee zijn. We hebben afgesproken om nog niet te beginnen met tandenpoetsen, maar eerst alle namen op een tandenborstel te zetten, zodat elk kind zijn eigen tandenborstel heeft. ’s Avonds nog even geskypd met mama en papa, jaja ons mam was het helemaal alleen gelukt om het aan te zetten. Daar was ze ook zichtbaar trots op! Daar zit ze dan met de koptelefoon half op, zodat papa ook mee kan luisteren. Later doe ik op mijn laptop per ongeluk mijn cd-rom open en weer dicht en mijn laptop begint rare streken uit te halen. Wat blijkt nou, wij als domblondjes gaan donderdag snel die dvd terug brengen voor 14 uur, blijkt dat we een leeg hoesje terug hebben gebracht. En de dvd nog in mijn laptop zit… Vrijdag dan maar heel snel de dvd ook terug brengen!

Vrijdag hadden we weer een dagje vrij, vandaag hadden we dat omdat het de dag van de arbeid was. Ons voorgenomen om de film terug te brengen en te sporten en de rest van de dag helemaal niets te doen. Dit is goed gelukt, heerlijk van de zon genieten. En achja, je zit hier al meer als een week, dus we zijn aan die zon gewend. Insmeren is niet meer nodig toch? Daar zijn we later weer achter gekomen, ik ben weer zo rood als een kreeft. Toch nog maar wel goed in blijven smeren! Om af te koelen weer een aantal keer met de beentjes in het water gezeten. Maar als ik hier over 6 weken weer weg ga, moet ik toch zeker wel 1 keer gezwommen hebben in dat ijskoude zwembad, ook al is het zo koud? Nou dan maar meteen vandaag doen, want nu is het nog warm. Ik heb een kort baantje gezwommen en ben er meteen weer uit gegaan, want wat was het koud… Maar ik kan nu toch zeggen, ik heb gezwommen in het zwembad!

’S Avonds dan maar naar de sportschool om al dat lui zweet van vandaag eruit te sporten. Elise had nog steeds overal last van, dus die heeft lekker rustig aan gedaan. Ik doe doordeweeks dagelijks push ups, maar nog steeds nergens last van. Doe ik iets verkeerd of heb ik al heel veel buikspieren?? Daarna nog even samen met Lynette gaan pinnen, wat een hel is dat hier aan het einde van de maand/begin van de volgende maand. Het is erg druk bij alle pinautomaten, want de zwarte hebben net hun loon gehad en pinnen dan. Dan denk je natuurlijk, oké wacht heel even dan ben je zo aan de beurt. Maar dat gaat niet zo gemakkelijk, ten eerste omdat er rijen staan van wel ongeveer 20 à 30 mensen. En ten tweede omdat de zwarte hier niet te vertrouwen zijn, dus is het te gevaarlijk om te pinnen. Met Lynette een stuk of 8 pinautomaten gezocht, maar de ene was veel te druk of de andere was al leeg. Uiteindelijk een gevonden en even snel gepind, zodat we er weer even tegenaan kunnen.

Zaterdag zijn we gezellig met Lynette en Gerald naar Klerksdorp geweest om daar te gaan shoppen. Eerst naar een tweedehandswinkel geweest waar ze ontzettend veel keukengerei hadden, hier rond gekeken en gewacht tot Gerald en Lynette klaar waren om naar een leukere winkel te gaan. Uiteindelijk naar een winkelcentrum geweest en daar eerst wat gegeten en gedronken. Later zijn Gerald en Lynette boodschappen wezen doen en wij wezen shoppen. 2 winkels gehad en zo’n 100 euro uitgegeven. Jaja, daar liepen we dan met 2 grote tassen vol met kleren. Jullie zullen wel denken, hoe krijgt ze dit mee naar huis, de heenweg had ze al teveel kilo’s. Nou dit is niet voor mij hoor, het is voor de kindjes van de Hospice. Wij hebben in Nederland baie sponsoren gezocht en hiervan zouden we een leuke dag voor de kinderen organiseren, omdat de Hospice 10 jaar bestaat. Voor alle sponsoren Baie Dankie hiervoor! Als het dan toch feest is horen daar natuurlijk ook cadeautjes bij. Dus hebben we bedacht dat we voor alle kindjes van de Hospice (baby’s, peuters en kleuters) een hele nieuwe outfit kopen. Van onderbroek, tot sokjes, truitjes broekjes en schoenen. Later nog moeten wachten op Gerald en Lynette, die boodschappen waren doen, wij waren gaan kijken bij de winkel en WOOW daar schrokken we van. 30 kassa’s op een rij en bijna allemaal open en dan nog rijen bij de kassa. Dat was een ontzettend grote supermarkt. Daarna na huis gegaan. We zouden die avond gaan barbecueën met Etienne en een vriend. Dit werd te laat, dus Lynette had alles al klaar gemaakt, zodat we alvast konden eten. Daarna kwamen Etienne en zijn vriend en hebben we daar de hele avond mee zitten kuieren. Oftewel de hele avond gezellig mee zitten kletsen en wat gedronken. Dat kletsen gaat steeds beter, soms moeten wij dingen 5 keer herhalen of hun. Of we moeten het proberen uit te leggen in het Engels, want we begrijpen elkaar niet helemaal.

Zondag lekker uitgeslapen en daarna maar eens een lijstje gemaakt met wat we deze dag allemaal moeten doen. We beginnen met boodschappen te doen voor Sun City, want daar vertrekken we morgen naar toe. Daarna de rest van ons lijstjes gedaan, zoals onze blog geschreven, koffer ingepakt, en nog wat van die kleine dingetjes. En vanavond zullen we Lynette gaan leren om pannenkoeken te bakken. De pannenkoeken zullen waarschijnlijk door de keuken vliegen, maarja, we zullen zien!

En dan gaan we morgen lekker genieten van een midweekje vakantie! We gaan samen met Daniek en Veerle naar Sun City. Dit is een resort en hier zal baie veel te doen zijn en het zal hier nog erg lekker weer zijn! Meer hierover gaan jullie lezen in mijn volgende blog!

Baie Liefs en tot snel!!

De eerste dagen....

Hee allemaal,

Leuk dat jullie mijn blog bij willen houden van mijn ervaringen in Zuid-Afrika. Afgelopen maandag nog even heerlijk in Nederland uit eten geweest met de familie en schoonfamilie. Dit was als afsluiting dat ik 2 maandjes weg ben. Die dinsdag begon de ellende dan met koffers inpakken. Wat neem ik allemaal mee? Lange broeken, korte broeken? Wat voor weer is het? Oja, en boeken om te lezen, misschien ook wel leuk. Uiteindelijk volgepakt op de weegschaal en hopend dat KLM de extra kilootjes door de vingers ziet. Nog een nachtje thuis en woensdag vroeg eruit om naar het vliegveld te gaan. Daar gaan we dan, nu gaat dan eindelijk de grote reis beginnen. Op het vliegveld aangekomen heb ik Elise opgezocht. Samen de koffer alvast inchecken. Helaas dit was al moeilijker dan gedacht. We moesten de koffer in een ‘kast’ zetten. “U mag langs de balie gaan”. Ja hoor, allebei onze koffers waren te zwaar…. We moesten een aantal dingen eruit halen en opnieuw de koffer inchecken, maar nu bij de balie. Elise zat netjes onder de 23 kilo, ik daar in tegen had nog steeds iets teveel, maar ach, niets zeggen en de koffer gaat door. Toen de handbagage even wegen, helaas ik had ook weer 5 kilo te veel bij. Nog even koffie gedronken en uitgezocht wat ik uit mijn handbagage toch wel thuis kan laten, daar gingen alle lekkernijen voor in het vliegtuig… En ook mijn sportschoenen moest ik thuis laten, dit was te zwaar. Dan maar 2 maanden niet sporten en een paar kilo’s zwaarder naar huis.

Nou daar gaan we, afscheid nemen van allemaal, wat kan dat toch lastig zijn. Mijn tranen weggeveegd en hop door de douane, daar gaat onze grote reis dan beginnen. Allebei vol spanning of alles wel goed zou komen. Eindelijk in het vliegtuig aangekomen, onze stoel gevonden en een vlucht van 10,5 uur verder waren we dan in Johannesburg. Wat vlogen de eerste uren voorbij, maar wat kregen we de laatste uren toch last van onze benen, eigenlijk van alles. Hoe moet je dan nog zitten in dat vliegtuig. Eindelijk mochten we het vliegtuig uit om opzoek te gaan naar onze koffers. Met koffers gaan we dan opzoek naar Lynette of Chris. (Lynette is onze ‘moeder’ hier, bij haar slapen we. En Chris is onze stagebegeleider). Wie komt ons eigenlijk ophalen? Uit de deuren gekomen, een aantal mensen aangekeken met briefjes met namen in hun handen, maar helaas nog geen Elise en Ankie. Stukje verder zien we ze dan eindelijk, daar staat Chris met zijn vrouw op ons te wachten. Op naar de auto om snel naar Lynette te gaan, dat we lekker ons bed in kunnen. Want wat wordt je van zo’n vliegreis gaar. In de auto verteld Chris ons nog even dat we over 3 uur aan zullen komen bij Lynette. Ik dacht al bij mezelf 3 uur? Ik dacht dat het maar 1,5 uur was. Rekenfoutje dus val ik maar in slaap in de auto. Aangekomen bij Lynette naar de slaapkamer, ook nog eens met die zware koffers de trap op, snel naar bed en morgen spreken we wat meer af met Lynette.

We mochten uitslapen en rustig aan doen de volgende dag. Het was al erg vroeg licht en de vogels begonnen al vroeg met roekoeën, daar ging het heerlijke uitslapen. Gezellig met Lynette ontbeten en een aantal afspraken gemaakt. Na het ontbijt zijn we samen met Lynette het dorp gaan verkennen. Als eerst na een weeshuisje geweest wat ze aan het opbouwen waren. Toen de school bezocht, schattig daar al die kindjes in een schooluniform. Bij een klasje kwamen we binnen en iedereen rende naar zijn stoel toe en was stil. Ons even voorgesteld in het Engels, want dat praten ze op die school alleen maar om het die kindjes zo goed mogelijk te leren. Weer dag gezegd tegen de kindjes en op naar de Hospice. Daar zullen we de komende tijd veel zijn, want dit is onze stage. Een rondleiding gehad, het was voor de kindjes net tijd om te gaan slapen. In de slaapkamer even binnengekeken. Lynette vertelde dat het nu heel lastig voor de kindjes was, ze moesten blijven liggen, maar het liefst komen ze op je afgerend.

Later in de avond nog lekker met zijn alle gegeten en nog wat gekletst met Daniek en Veerle. (2 Nederlandse studenten en die zitten hier al 4 weken). We waren op tijd naar bed gegaan, want de volgende dag zou onze stage gaan beginnen.

’s Ochtends ontbeten en daar gingen we dan, op naar onze stage. We gingen samen met Daniek en Veerle, want die wisten de weg. Daar aangekomen te zijn, zijn we verder met hun meegelopen en hebben we een beetje toegekeken, hoe de kinderen daar eten krijgen. Er kwam een zuster naar ons toe die vroeg of we na het eten naar haar kantoortje konden komen. Daar naar toe gegaan en ze heeft ons wat uitleg gegeven over wat zij daar allemaal doet. Medicijnen geven enz. Met haar mee geholpen om de medicijnen te geven, het waren een aantal vitamine drankjes. De kinderen gaan per groep in een rijtje staan en krijgen allemaal een lepel met 2 drankjes. Elise en ik hebben na een aantal voorbeelden de kinderen deze drankjes gegeven. Daarna zijn we met haar naar de school geweest om daar ook nog de kinderen deze drankjes te geven. Toen heeft de zuster ons meegenomen in de auto en zijn we naar de Township gegaan. Daar heeft ze van alles over verteld. Het is erg apart om te zien dat er kinderen/gezinnen in een klein hutje leven, maar er staan in de Township ook grotere huizen waar gezinnen leven.

Vrijdagavond, we hadden met Etiënne afgesproken om naar de bar te gaan in het dorp. ’s Avonds was het enorm slecht weer. Veel regen, onweer en bliksem. We dachten zelf dat het verstandiger zou zijn om niet te gaan, want het was toch wel een stukje lopen. Etiënne zou ons rond 21.00 uur komen halen. Om 22.00 uur kregen we een berichtje of we nog wilde gaan, want het was beter weer geworden. Toch nog maar gegaan. Kwamen we in een klein kroegje binnen, waar welgeteld 5 mensen binnen waren. Er stond Afrikaanse muziek op. We hebben er gezellig wat gedronken en zijn daarna weer naar huis gegaan.

Zaterdag zijn we naar het waterpark geweest. Is hier ook 40 minuten vandaan met de auto. Er waren een aantal glijbanen, maar eerst eens voelen hoe warm het water is. IJskoud, we gaan dus niet van die glijbanen af, we gaan wel zonnen. Uiteindelijk toch maar een aantal glijbanen uitgeprobeerd, de ene nog enger als de andere. Er was ook een speeltuin bij, maar die toestellen waren echt te gevaarlijk. Bijvoorbeeld een toestel die over de kop gaat, een kind zit daarin en zit vast met een kettinkje en iemand draait hem met een touw rond, levensgevaarlijk dus! Bij het waterpark zaten ook nog een aantal dieren, dus die ook nog even bezichtigd. En ’s avonds zijn we nog op stap geweest. We zijn naar een dorpje hier 40 minuten vandaan geweest en daar in een aantal discotheken/kroegen geweest. Grappig om te zien, dat ze hier in Zuid-Afrika 15 jaar achterlopen vergeleken met Nederland. Als er bepaalde liedjes komen, zoeken ze allemaal iemand uit en gaan ze stijldansen. Dan gaan wij maar weer langs de kant staan, want helaas hebben wij dat nooit geleerd.

Zondag was een schitterende dag. Eerst heerlijk uitgeslapen en daarna heeft heel de dag de zon geschenen. Dus we hebben lekker in de tuin kunnen liggen en kunnen genieten van de zon.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Ankie