Hallo julle!

Hier komt hopelijk weer een leuk verhaaltje vanuit Zuid-Afrika. Wat hebben we alweer een ontzettend drukke week gehad! Iedereen die denkt dat we vakantie vieren hier, vergeet het maar! Het is flink aanpoten hier!

Maandag zijn we bij de Hospice geweest en hebben we de meisjes van de middelste groep in bad gedaan. We hadden vandaag ook de speeltjes in bad gedaan en elke keer maar 3 meisjes tegelijk. Zo konden we ook de tijd nemen voor de kinderen en was het geen lopende band werk, als we het op de manier doen van de care mothers doen, is het dat wel. Het is wel erg fijn dat ze wel willen helpen!

In de middag zijn we weer terug gegaan naar de PEP om te gaan kijken of onze spullen er nog waren. Ja hoor, ze hadden ze goed bewaard, gelukkig maar, dat scheelt weer een hoop werk! Nog even de laatste spulletjes gepakt en betaald. Op naar huis alvast een begin maken met alles bij elkaar zoeken. Samen de tas dragen, want hij is wel ontzettend zwaar.

Laat in de middag kwamen Lynette en Gerald thuis van een weekend weg, dus hebben we daar weer de halve avond mee zitten buurten. En dan is het weer zo laat.

Dinsdag zijn we een dagje op de Hospice gebleven. Dit kwam omdat de zuster ziek was dus we konden nergens heen. Op de Hospice hebben we groepsfoto’s gemaakt voor bij het cadeautje. Hier waren we wel even mee bezig, voordat die kinderen is goed staan, allemaal kijken en dan nog een goeie foto.

Na de Hospice zijn we samen met Chris naar Rammulotsi geweest om dat een aantal kinderen te bezoeken. We hadden 3 kinderen uitgezocht om naar toe te gaan en daar ook allemaal een cadeautje voor meegenomen. Een nieuw setje kleren. We zijn eerst bij mijn vriendinnetje Kanenelo geweest. Zij moest nog naar huis lopen, dus is ze een stukje met ons mee gereden samen met haar broer. Wat kan een kind zich anders gedragen in een andere omgeving. Op de Hospice is ze erg speels, lacht veel en komt vaak knuffelen. In de auto, durfde ze me maar amper aan te kijken en wat was ze stil. Jammer dat ze thuis niet kind kan zijn. Aangekomen bij haar huisje, kwam haar grote zus aangelopen. Wij hebben even binnen mogen kijken, ofja binnen een hutje met golfplaten. Mini keuken (eigenlijk kun je dit geen keuken noemen) en maar 2 bedden. Alle kleren op een hoop en geen kast, daar is geen ruimte voor. We hebben het cadeautje gegeven en ze heeft dit uitgepakt. Nu maar hopen dat we kunnen zien dat ze er blij mee is en dat ze het vaak aan heeft!

Daarna op naar de volgende, Masabata. Op de Hospice een heel stil meisje. Vaak vraag ik me af wat er in haar hoofdje omgaat. Bij haar huis aangekomen zagen we al verschil. Dit was wel een huis, keukentje erin, woonkamer met tv en verschillende slaapkamers. Masabatha woont samen met haar oma, zus en broer. Vader en moeder zijn overleden aan aids. Grote zus heeft nu ook hiv/aids en heeft hier veel medicijnen voor, de oma heeft dit laten zien en het waren er een hoop, voor zo’n klein meisje. Je ziet dat oma heel veel zorgen heeft om de kleinkinderen en haar uiterste best doet om goed voor ze te zorgen! Hier ook weer het cadeautje gegeven en wat was de oma hier blij mee, ze heeft ons geknuffeld en was ontroerd. Masabata gaf eigenlijk maar weinig reactie hier op. Ze was stil en hangerig.

Nu naar de laatste voor vandaag. We gaan naar Kathiwe. Dit meisje hebben we nog nooit op de Hospice gezien, maar we hebben gehoord dat ze ernstig ziek is, dus wilde we graag bij haar langs gaan. Tja, een nog kleiner hutje. Kathiwe is binnen samen met haar moeder, Chris praat met de moeder en wat wij eruit konden halen is dat hij gevraagd heeft waarom ze nooit op de Hospice is. Ze is namelijk wel ziek, maar dit kon je niet goed zien aan haar. Het zou goed zijn om naar de Hospice te komen om als een kind te voelen. In het hutje is een smal gangetje en daar staat een bank. En verder nog een bed in het hutje en dat was het. Hier hebben we ook het cadeautje afgegeven, ze wist niet zo goed wat ze ermee moest doen. Ik heb meegeholpen met uitpakken, maar helaas hier zagen we ook geen enkele emotie. Wat was ik de terugweg naar huis stil. Het is niet te geloven dat die kinderen en mensen zo leven, echt bizar!!

Toen we daarna thuis kwamen hebben we nog hard moeten werken. We hadden afgesproken om te koken voor Lynette en Gerald. En het is gelukt! De lasagne was ontzettend lekker! Dit moeten we Anna leren maken, zodat ze dit ook een keer kan maken. Na het eten nog gezellig met Lynette geklets en hebben we het over de cultuurverschillen van de zwarte en de blanke gehad. In de avond nog de kaartjes klaar gemaakt voor bij de cadeautjes. En weer is het alweer snel bedtijd.

Woensdag zijn we een dagje vrij geweest. We zijn naar de leeuwenfarm geweest. Cecila (die werkt daar) heeft ons opgehaald en meegenomen. Dat is ff vet om te zien! Er leven hier zo’n 80 leeuwen. Dit wordt gedaan zodat de leeuwen niet uitsterven. Soms worden er ook leeuwen teruggeplaatst in de natuur. Bij het eerste kamp waar we kwamen (dit is de grote kooi, ze hebben genoeg ruimte!) hadden ze net eten gekregen. Daar lag dan een koe en de leeuwen waren er lekker van aan het eten. Daarna nog een ander kamp ingereden, zo kwamen we wel heel dicht bij de leeuwen. Ik kon ze bijna aaien. Bij een cheeta nog uitgestapt, want die gingen we aaien. Nou daar ga ik, als echte dierenvriend, ik vond het doodeng! Als laatste nog even geknuffeld en op de foto gegaan met de welpjes die ongeveer 5 weken oud waren. Want zijn ze schattig en zelfs ik durf hem vast te pakken. (Jaja, misschien wordt ik ooit nog een dierenvriend).

In de middag zijn we met Thys een inwoner van Viljoenskroon naar een weeshuis in Rammulotsi geweest. Lynette had daar over gehoord en vertelde dat die eigenlijk ook wel hulp nodig hebben. Deze vrouw heeft sinds 2001 het weeshuis en heeft nu 12 kinderen. De jongste is 4 en de oudste is 17 jaar oud. Deze vrouw krijgt geen geld vanuit de staat, ze betaald alles van haar eigen pensioen! We hebben in het huis rondgekeken en er liggen 8 kinderen op een 4 persoonskamer. En het zijn al grote kinderen. Nog niets eens een matras, gewoon op een dekentje. Deze kinderen hebben dus zeker nog hulp nodig. We hebben daarna met Thys overlegd en afgesproken dat wij nieuwe kleren en handdoeken gaan kopen voor de kinderen! Daarna nog met Thys mee geweest naar zijn bedrijf. Het is een varkensboer. Best leuk om te zien hoe daar zo’n bedrijf eruit ziet, ik kon wel wat herkennen van ons bedrijf vroeger. Helaas konden we daarna ook wel ruiken dat we daar geweest waren.

Donderdag, we beginnen nu al met afscheid nemen. Afscheid nemen van onze Afrikaanse mama! Wat zullen we haar missen! Vandaag vertrekken Lynette en Gerald op vakantie voor 5 weken. Helaas waren ze wat gestresst en hadden ze het erg druk. Even snel gedag gezegd tegen Gerald en Lynette kwamen we onderweg naar de Hospice tegen. Nog snel een fotootje genomen. Gevraagd aan de bijrijder van Lynette om een foto te maken, ja er zijn ook nog mensen die niet eens weten hoe een simpel fototoestel werkt. Ze had het voor zich en wilde een foto van haar zelf maken (en nee dit was geen grap). Daarna door naar de Hospice, de zuster was weer beter dus we konden weer op pad. Vandaag gaan we de Thuiszorg is bekijken hier. De eerste patiënt, een man van in de 40 en is ernstig ziek. Hij wil geen hulp, de zuster vroeg of we hem konden helpen met wassen, nee hij hoefde niet gewassen te worden. Dit was te zien, heel zijn lichaam was wit uitgeslagen, nog nooit gewassen volgens mij. De pedicure was zijn nagels aan het doen, gatverdamme, dat was ontzettend vies om te zien. Om nachtmerries van te krijgen. Even in zijn huis rond gekeken, dit was ook een grote bende, hij verwaarloosd zichzelf en zijn 2 zonen. Verschrikkelijk om te zien, de zuster verwacht dat hij binnenkort zal overlijden en wat gebeurd er dan met zijn 2 kinderen? De moeder is ook niet in beeld. Erg om te zien dat je je zo kan verwaarlozen. Op naar patiënt 2. Deze mevrouw moest ook gewassen worden, daar lag ze dan op de grond, in haar vieze inco het stonk er verschrikkelijk. We kregen handschoenen aan, 2 over elkaar en ze moesten worden dichtgeknoopt. En Elise en ik mochten samen de vrouw wassen terwijl er 6 andere vrouwen toekeken. De vrouw deed of dat ze niet veel kon, daar werd ze ook voor aangesproken door de zuster. Later vertelde de zuster, dat de vrouw niet zo ernstig ziek is en het wel makkelijk vind al die hulp, maar ze moet zoveel mogelijk zelf gaan doen. Nadat we de vrouw gewassen hadden kregen we met draaien hulp van de andere vrouwen. Ze waren vooral aan het trekken en duwen, we hebben geprobeerd hier tips voor te geven, maar hier werd helaas niet naar geluisterd. Nou hier wordt absoluut niet ergonomisch gewerkt, dus zo gaat mijn rug er zeker aan!

Vrijdag weer een dagje op de Hospice geweest. Vandaag een fotoshoot gehouden met de care mothers. We wilden graag een foto met alle 4 de care mothers, maar toen we 2 foto’s hadden wilde ze nog allemaal apart met Elise met mij met z’n tweeën en ga zo maar door! Vandaag hadden Kanenelo en Masabata allebei hun nieuwe pakje aan wat wij dinsdag gegeven hadden. Erg leuk om te zien dat ze hier meteen gebruik van maken! In de middag zijn we weer naar de PEP geweest om kleren te kopen, ja ze zagen ons alweer aan komen en begonnen alweer te zuchten… Vandaag gaan we de kleren kopen voor de kinderen van het weeshuis. Allemaal een setje kleren en een dikke winterjas, omdat het koud gaat worden hier. Het was een heel puzzel en we hoopten dat we alles hadden. Thys opgebeld of hij die zaterdag mee kan naar het weeshuis om het af te geven. ’s Avonds naar de bar geweest en de Afrikaanse shotjes geprobeerd. Het was een keer wat drukker dus dat was erg gezellig!

Zaterdag = inpakdag. Eindelijk een keer geen wekker en uitslapen!! Helaas, om 7 uur gaat het alarm af en na een paar minuten loeien heb ik hem maar af gezet. Allebei klaar wakker! Alles inpakken voor het weeshuis, ojee te weinig inpakpapier. Dan nog maar naar de winkel. Eerst samen met Anna naar de supermarkt, het is het einde van de maand dus weer erg druk op straat met zwarte mensen. Bij een straat was het wel heel erg druk, eens kijken wat daar aan de hand is, toch zijn we wel een beetje ramptoeristen. We zagen politie en ambulance staan en er was een lintje getrokken tussen 2 bomen. Daar lag een wit laken. Elise en ik wilde liever een andere route nemen, want we vertrouwde het niet. Anna zei dat het veilig was, omdat we met haar waren (Anna is zwart). Anna vroeg aan de kijkende mensen wat er aan de hand was. Er was net een zwart man vermoord. We liepen verder en zagen zelfs zijn voeten nog onder het laken uitkomen. Aan Anna wat vragen gesteld, hoezo gebeurd dit op klaarlichte dag? Is dit normaal? Wordt ie met een pistool, mes of iets dergelijks gedaan? En waarom wordt dit gedaan? Anna vertelde dat dit vaker voorkomt en ook wel eens zonder reden. Mensen zien dit gebeuren en doen niets! De politie wordt gebeld, maar komt altijd te laat. Het is bizar dat dit zomaar kan. De terugweg van de supermarkt even een andere route genomen, want dit was toch wel erg spannend. Door naar de PEP, het was er ontzettend druk en wij hoefde dit keer maar een paar dingen te hebben. Wel heel veel inpakpapier, dus daar staan we dan onhandig te doen in die lange rij! Gelukkig viel deze keer de stroom niet uit en konden we eindelijk naar een half uur afrekenen. Na huis en snel de laatste dingen inpakken voor het weeshuis. Later zitten wachten op Thys, maar hij was wat laat. Dus we beginnen maar vast met inpakken voor de cadeautjes van de Hospice. Uiteindelijk komt Thys niet meer en hebben we van 14 uur tot 19 uur constant cadeautjes zitten inpakken, maar we waren eindelijk zo goed als klaar! Gelukkig maar, want wat was dat een werk zeg! ’s Avonds lekker kunnen ontspannen met een filmpje, Hennie en Etienne en wat lekkers voor bij de film. Voor het eerst biltong op, dat is hier een super lekkere snack. Biltong is gedroogd rauw vlees. Na een half uur had ik eindelijk een stukje op en ik hoefde absoluut niet meer! Bahbah, niets voor mij!

Zondagochtend weer vroeg de wekker, want we gaan naar de kerk! Na 2 keer snoozen willen we uit bed komen krijgen we een berichtje van Etienne. De kerk waar we naar toe willen gaan is geen dienst vandaag. Oké, dan blijven we heerlijk liggen. Afgesproken om vanmiddag naar het weeshuis te gaan met Thys. ’s Middags nog even geskypd met opa en oma, leuk om die zo weer te zien! Zelfs hun lezen elke week weer mijn verhaal! Daarna heerlijk in de zon gelegen en wachten op een berichtje van Thys om te gaan. Helaas, vandaag mislukt het weer en kunnen we weer niet gaan. Verder heel de dag lekker gerelaxt!

Nou vertelde ik in het begin dat ik een drukke week had en jullie zullen wel denken dat viel wel mee. Nou we hebben elke avond nog alle kleertjes bij elkaar gezocht, kijken of het klopt en in tasjes gedaan. En dit was een heel werk, dus ja we hebben het erg druk gehad. Deze week zullen we weer een drukke week hebben, want donderdag is ons grote feest omdat de Hospice 10 jaar bestaat. We hopen dat de kinderen het ontzettend naar hun zin gaan krijgen en dat het mooi weer wordt. Het weerbericht geeft nu nog iets anders aan, aan het einde van de week 13 graden, dus we gaan hier kou lijden ben ik bang! We zullen deze week het elektrische deken is aan gaan vragen bij Anna, hè Elise?!

Heel veel liefs en een drukkie van mij!!