Hallo Jullie!

Weer een spannend verhaal uit Zuid-Afrika. Er is weer een week om, dus nog maar 4 weken te gaan. Het gaat toch wel heel snel nu!

Maandag zijn we voor de verandering weer is een keer naar stage gegaan. Alle plakkertjes van de namen van de kinderen meegenomen, want we hebben voor alle kinderen een eigen tandenborstel, met hun eigen naam erop. Alle tandenborstels zijn geplakt, dan gaan we tandenpoetsen met de kinderen. Het ene kind heeft alle tanden nog en het andere kind heeft er nog maar 4. Proberen we maar meteen de namen te leren, maar poehpoeh dat is lastig hier. Hoe spreek je dit uit, hoe schrijf je deze naam? En dan heb ik ook nog het idee dat de meeste kinderen nog niet eens naar hun naam luisteren, doen wij iets fout? Ik zal een aantal voorbeelden van namen geven: Dieketseng, Tihonolofatso, Kearabetswa, Agnes, Mc Donald, Noxolo, Masabata enz. Misschien kunnen jullie je nu wel voorstellen dat het ontzettend lastig is.

Dinsdag, maar weer een dagje vrij nemen van stage, want we gaan Lynette mee helpen op Nampo. Jaja, vroeg uit bed, half 6 de wekker. Elise en ik zijn er allebei over eens, vroeg opstaan is niet aan ons besteed. Daar komen we dan eindelijk aan op Nampo, wat zal het zijn. Auto geparkeerd en kijk is daarachter daar staan een hele hoop helikopters en er komen er nog meer aangevlogen. Zo’n groot evenement, er komen gewoon een hoop gasten met een helikopter. Wauw, daar willen wij ook wel een rondje in vliegen! Bij de tent aangekomen, waar wij heel de dag zullen zijn meteen aan het werk gezet. Er werden daar broodje hamburger, broodje bokworst, frisdrank en biltong verkocht. De opbrengsten zijn voor het Weeshuis in Viljoenskroon. Na geholpen te hebben met de voorbereidingen mochten we even een rondje gaan lopen. Daar gaan we dan, wat zal hier te zien zijn. Nou ik kan jullie vertellen veel mensen uit Nederland zouden dit geweldig vinden. De grootste boerenbedrijven staan er. Zoals John Deere, Claas, Case, enz. Ontzettend grote voertuigen gezien en maar foto’s gemaakt om mijn familie in Nederland jaloers te maken. We gaan opzoek naar de John Deere tent, want dat kennen wij ook wel als echte boerinnen! Na een uur rondgelopen te hebben en een heerlijk ijsje op te hebben gaan we weer terug. Maar hé, zijn we hier net ook geweest. Oké, jullie raden het vast al, we zijn weer eens de weg kwijt geraakt. Na een half uur zoeken, zijn we uiteindelijk op een bekende plek en komen we uiteindelijk weer aan bij de tent waar we gaan verkopen. Hier weer meegeholpen met broodjes hamburger en worst te maken. Een bestelling van 10 hamburgers, alle andere vrouwen die meehelpen in paniek, het is zo veel. Nou gewoon even rustig blijven en die broodjes maken, dat is zo gedaan. Nee hier spreken ze al snel van hard werken. In de middag nog een keer een rondje gelopen, ofja lekker een ijsje gekocht en lekker gezeten, want we hebben voort last van onze voeten. Je staat zoveel stil en hebt niets te doen, dan duurt de tijd lang… Op naar huis en daar nog gezellig met de mensen eten die op Nampo staan en die slapen in het weeshuis en bij Lynette. Nog vragen hoe hun dag was en of veel verkocht hebben.

Woensdag, vandaag zijn we een ochtendje naar de speeltuin geweest met stage. Leuk hoe die kinderen zich zo kunnen vermaken op die toestellen. Dit is ook allemaal nog heel nieuw en is in Rammullotsi waar de kinderen zelf wonen. Laat in de middag zoals afgesproken weer naar de sportschool. Jaja we houden het nog steeds vol om 3 keer per week te sporten. In de avond nog een koude stort gehad, ja daar heb je hier wel eens last van. Nou mogen jullie zelf invullen wat een koude stort is! Zo noemen ze dat hier in Zuid-Afrika.

Donderdag was een rustige dagje. Daniek en Veerle namen afscheid en vertrokken laat in de middag naar het vliegveld. Op stage nog even de jongens in bad gedaan van de middelste groep. Helaas konden ze niet in bad en moesten ze douchen. Dat is dus een grote ellende. Elise doet de eerste 2 en ik de andere 2. Ergonomisch is het hier absoluut niet. De 2 jongens die ik wilde douche, waren alleen maar aan het proberen uit die douche te komen en huilde. Dit was dus niet echt een succes, maar de jongens waren weer schoon. Daarna kwam er ook nog een andere zuster op de Hospice. Die kwam voor alle kinderen om te kijken hoe het gaat en wie welke medicijnen/injecties moeten krijgen. Elk kind heeft een eigen boekje waarin wordt bijgehouden hoe ze groeien en wat ze wegen. En welke vaccinaties ze al gehad hebben en wanneer. Een kind moest ook een vaccinatie krijgen, wij mochten hierbij meekijken. Eerst de vloeistof opgetrokken met een optreknaald en daarna ging ze met diezelfde grote optreknaald het kind injecteren. Acherum dat jongetje, hij was er ook nog wel een tijdje van overstuur en huilde hard. De zuster vond het leuk dat wij als Nederlandse studenten verpleegkunde daar waren en ze wil graag een afgedrukte foto van ons hebben! Wij zijn in de middag nog even wezen shoppen voor de kinderen. We zijn al een heel eind onderweg. In de avond weer wezen eten bij het Weeshuis samen met alle Nampo mensen. Daarna nog lekker wijntjes gedronken bij het kampvuur. En het werd helemaal leuk toen iemand zijn gitaar erbij pakte. Dit is de leven hier!

Vrijdag weer een ochtendje naar stage. Nu dat Daniek en Veerle weg zijn, zal ik meer naar de baby groep gaan, om te helpen met eten geven enz. Ik begin nu toch wel een band te krijgen met de kindjes. 1 kindje is erg stil, zegt niets en lacht nooit. Ik heb besloten dit kind wat meer aandacht te geven, want ik vraag me dan af wat er allemaal in dat hoofdje omgaat. We willen ook nog een keer naar haar huis toe om te kijken hoe ze woont. Na een paar dagen wat meer aandacht te geven, komt er al een aantal keer een lachje op haar gezichtje en komt ze al vaker naar me toe! Ik heb nu al zo’n stuk of 7 lievelingetjes. Ze zijn allemaal zo schattig!

In de avond gaan we weer eten bij het weeshuis en wat drinken meegenomen om daar een heerlijk avondje te gaan beleven. De planning is lekker bij het kampvuur te zitten met een gitaartje erbij. Echter loopt dit toch iets anders. Rond 21.30 uur komen er een aantal andere mannen thuis en vragen of wij mee een dansje gaan doen in de bar. Oké, even toestemming gevraagd aan Gerald of dit veilig was en ja hoor we mochten mee! Daar gingen we dan naar de bar in het dorp we hadden een dikke trui aan en niets bij. Geen geld, geen telefoon, alleen de huissleutel. Maar ze verzekerde ons dat hun voor ons zouden betalen. Oké Prima!! Daar gaan we dan met de auto (ja, hier zullen ze voor 50 meter zelfs de auto al pakken, luie mensen). Bij de bar aangekomen zien ze dat er niemand is, dus besluiten ze door te gaan naar Potchefstroom. Dat is hier zo’n 40 minuten rijden vandaan. We kennen de mannen amper en voelen ons niet helemaal veilig. We waren met Johnny, Pieter en Papa. Zo mochten we hem noemen, hij was namelijk ook zeker 50. Daar gaan we dan, op de hoofdweg en papa duwt zijn gaspedaal in. Zeker 150 over de hoofdweg, doodeng dus. We hebben wel 100 schietgebedjes gedaan en hopen dat we veilig aankomen. Bij kleine gaten in de wegen, rijdt hij net zo hard, met als gevolg, 6 bulten extra op mijn hoofd. Ja hier is het normaal hard te rijden, maar naar ons idee was papa ook helemaal niet nuchter. Eindelijk aangekomen in Potchefstroom en zo blij dat we veilig uit die auto kunnen stappen! Wat een opluchting! Nou daar gaan we dan! We gingen lekker dansen in Impala. Lekker wat drankjes gedronken en ja we hebben vandaag leren dansen. Vorige keer hebben we onze ogen uitgekeken, naar deze dans. Het is een soort stijldans. Eerst met papa, maar die maakte er al een grap van en daar stond ik in een keer tussen een groep vrouwen… Daarna nog met Pieter, een hoop pirouetjes gedaan. Toch wel leuk en nog als compliment gekregen van Pieter dat ik toch wel ritmisch ben. Daarna nog te horen gekregen dat wij als Nederlanders echt geen leven hebben. En bedankt! Wij dansen niet, nee die dansmoves van Pieter daar heb ik hard om kunnen lachen. Gelukkig reed papa de terug weg wat beter en zijn we veilig thuis gekomen!

Zaterdag weer een rustig dagje gehad. Even alle kleren uitzoeken, wat hebben we en wat moeten we nog. We hebben hier namelijk geen overzicht meer van. Alles netjes in de kast gelegd en we zijn al over de helft. ’s Avonds afgesproken met Hennie en Etienne om ze gaan kuieren en wat drankspelletjes te doen. Hun zorgde voor de drank en wij voor de lekkernijen. We hebben gezellig zitten bussen en unoën.

Zondag een heerlijk niks doen dagje. Proberen uit te slapen, maar helaas, dit is niet gelukt. Daarna heerlijk in de zon gelegen en wat gegeten. En in de avond dan nog maar even deze blog geschreven.

Volgende week zullen we vaker met de zuster van de Hospice mee gaan, dus even afwachten wat voor spannende verhalen daar weer uit zullen komen. En morgen gaan we naar het dialyse centrum, eens kijken wat ze daar doen.