Vandaag weer een drukke week geweest. Dit keer zal ik jullie meer dingen vertellen over wat we gedaan hebben op stage. Het was een drukke week.

Op maandag zijn we naar het dialysecentrum geweest hier in Viljoenskroon. Toen we aankwamen lagen er al 3 mensen aan het apparaat om het bloed te laten filteren. Dit zal zo ongeveer 4 uur duren. Het dialysecentrum hier in Viljoenskroon zit er nu 3 jaar. Eerst moesten deze patiënten allemaal naar Klerksdorp om daar 3 keer per week gedialyseerd te worden, dit is ook nog eens een 1 uur rijden. Dus hier waren de patiënten ontzettend veel tijd mee kwijt. De verpleegkundige die alles daar in de gaten hield en zorgde dat alles goed ging heeft ons ontzettend veel uitgelegd over de patiënten en over het dialyseren. Dit was erg interessant om te horen. Daarna zijn we daar gebleven om te kijken wat er die 4 uur allemaal gebeurd. Je moet elk uur de bloeddruk meten van de patiënten, want deze kan heel snel dalen en dan moet er een pauze genomen worden. Zo worden de patiënten dus allemaal in de gaten gehouden door de verpleegkundige. De patiënten komen daar om ongeveer kwart over 6 in de ochtend en dit duurt dan tot ongeveer 11 uur. In de middag hebben we op internet opgezocht hoe het in Nederland gedaan wordt en wat het precies allemaal inhoudt.

Dinsdag zijn we naar de Hospice geweest. Toen we daar aan kwamen werden we meteen meegenomen door de zuster. Ze vertelde al dat ze ons gisteren gemist had, dus dat is een goed teken! We zijn eerst naar een hospital geweest wat aan de rand van de Township ligt. Daar hebben we onze ogen al uit gekeken. Je ziet daar 100 mensen zitten, deze zitten allemaal te wachten totdat ze aan de beurt zijn. En dan moet je nog eens weten dat er maar 2 verpleegkundige aan het werk waren, dus die mensen zitten daar nog wel een hele tijd. We hebben een hele rondleiding gehad door het Hospital. Er was ook een spoed, maar de mensen die hier binnenkwamen werden meestal al snel doorgestuurd naar een groter ziekenhuis. Zo zie je maar, het is een heel groot verschil met Nederland, het is hier allemaal niet zo goed geregeld. Dus als je een keer moet wachten bij een afspraak, zeur niet, want in Zuid-Afrika zitten ze uren of halve dagen te wachten totdat ze aan de beurt zijn!

Daarna zijn we naar een kliniek geweest. Dit is een klein gebouw waar allerlei mensen komen. De ene dag is het voor de kinderen en is het een soort consultatiebureau. De andere dag is het voor mensen die hiv of aids hebben en die hier medicijnen of onderzoekjes kunnen laten doen. En weer een andere dag is het voor de familiebezoekjes, er komen dan een hoop vrouwen voor een injectie om te voorkomen dat als ze zwanger worden/zijn dat ze hun kind besmetten met iets.

Daarna zijn we terug naar de Hospice geweest om de kinderen hun medicijnen te geven. En toen gingen we weer verder. We gingen toen naar een middelbare school. De zoon van de zuster werkt hier. Daar hebben we een korte rondleiding gekregen, de kinderen krijgen daar op school eten. Dit komt in grote ikea bakken in het lokaal en dit wordt dan verdeeld. Wij werden meegenomen in een klas en alle leerlingen keken ons aan. En tja, wat doe je dan, glimlachen en je eigen niet op je gemak voelen. We hebben ook kort een leerling gesproken, dit was volgens die man een van de slimste leerlingen van school. Ook kwamen we nog bij een andere groep leerlingen aan en toen ik mijn fototoestel al uit mijn broekzak haalde kwamen ze al aangehold om op de foto te gaan. Eerst Elise met al die leerlingen op de foto en toen ik ook nog.

Als laatste zijn we nog even bij een patiënt thuis geweest. Bij deze patiënt hebben we wat spullen gebracht, zoals incontinentiemateriaal en wondverzorging spullen. Toen we bij de patiënt binnen kwamen lag ze in haar slaapkamer op een matje op de grond. Ze had aids. Je rook en zag ook wel dat het nodig was dat ze verzorgd werd. Dit zou de andere vrouw die er was nu gaan doen.

Woensdag zijn we nog een dagje naar het dialysecentrum geweest. We moesten ontzettend vroeg ons bed uit, want we wilde graag zien hoe de patiënten aangesloten werden. Dus daar liepen we al om 6 uur richting het dialysecentrum. We hebben meegekeken hoe de patiënten aan de apparaten aangesloten werden. De patiënten kennen hun lichaam erg goed, dus geven vaak ook zelf aan als er iets is. Na een aantal uur, werd het toch wel wat saai en begonnen de oogjes dicht te vallen. Dat krijg je als je niets doet en alle patiënten ook slapen. We mochten van de verpleegkundige even weg, dus zijn we alvast wat boodschappen wezen doen. Daarna zijn we weer terug gegaan om te zien hoe ze de patiënten afkoppelt.

Eerst in de middag nog even naar de PEP geweest, dit is de winkel waar we alle kleren voor de kinderen halen. We gaan vandaag schoenen halen, balen we zijn het blaadje vergeten, dan maar uit ons hoofd. Dat hadden we beter niet kunnen doen, 8 paar schoenen de verkeerde maat, die gaan we dan nog wel een keer terugbrengen. In de middag hebben we alweer aan school gewerkt, jaja we hebben deze week elke middag/avond nog voor school verslagen enzovoort zitten schrijven, dus school alsjeblieft, zijn we nu klaar?? En ’s avonds nog maar even geskypd met Roel, dit was weer erg leuk!

Donderdag zijn we naar de kliniek geweest om daar te gaan helpen. We werden weggebracht door Chris. Bij de kliniek aangekomen mochten Elise en ik allebei bij een ander kamertje meekijken. Ik zat bij een zuster en die had toen ik binnenkwam een stelletje zitten in haar kamer. Het stel had allebei hiv en bij de jongen was er ook nog een kans op tbc, dit zou nu onderzocht worden. Ik werd meteen aan het werk gezet en moest injecties klaar gaan maken. Later kwamen er omstebeurt vrouwen binnen en die kregen die injectie, de meeste in hun bil. Dus ik heb hier heel wat billen gezien, de een nog groter dan de andere! De verpleegkundige gaf de injectie en ik schreef dit op in de administratie. In Nederland wordt iedereen herkend aan naam en geboortedatum, hier in Zuid-Afrika is dat anders. Iedereen wordt herkend aan naam en postcode. Ik moest elke keer de naam overschrijven, maar gelukkig hielp de verpleegkundige mij om me te vertellen wat de voor en achternaam was. Later kwam Elise er ook bij zitten en toen heeft ze nog heel veel verteld, want er waren geen patiënten meer. Ze vertelde dat er heel veel mensen in de Township Aids of HIV hebben. Toen ze vroeg hoeveel dat er in Nederland waren, wisten wij hier geen antwoord op, ik vertelde zelfs dat ik niemand kende die het had, dus het zijn er maar weinig. Dit kon ze zich niet voorstellen. Dat er daar zoveel mensen HIV en Aids hebben komt omdat ze zich niet goed beschermen. Ze duiken nogal makkelijk met iemand het bed in of hebben meerdere vriendinnen, zo verspreid het zich nogal snel. Ze waarschuwde ons er ook voor dat we echt niet met de zwarte mannen daar iets moesten doen, want de kans dat ze aids hadden was ontzettend groot en ze wilde absoluut niet dat wij besmet raakte. De mensen die daar kwamen hebben vaak al HIV of Aids en moeten heel hun leven medicijnen innemen. Daarna nog bij Elise even meegekeken en daar kwamen veel kinderen die gewogen moesten worden en iets van medicijnen kregen, dit werd allemaal bijgehouden in een boekje, een soort consultatiebureau dus.

’s Middags zijn we nog naar de Hospice geweest, hier weer de kinderen mee uit bed gehaald en met de kinderen gespeeld. Vandaag duurde het ontzettend lang voordat de taxi’s kwamen. De kinderen moeten buiten wachten en hebben dan geen speelgoed of iets. Even vinden ze dit niet erg, maar nu duurde het veel te lang. En in de avond nog een heerlijk filmpje gekeken, omdat we vonden dat we dat verdiend hadden na al die drukke dagen!

Vrijdag ochtend, de wekker gaat, maar ik was al 10 keer wakker geweest. Erg slecht geslapen en nog steeds hoofdpijn en beroerd. Maarja, paracetamolletje erin en we gaan het gewoon proberen. Hopend dat we vandaag op de Hospice blijven dat ik lekker rustig aan kan doen. Op de Hospice weer meegeholpen met het tandenpoetsen van de kinderen, sommige kunnen het voort zelf, dus dat is gemakkelijk voor ons. In de middag heerlijk niets gedaan en heerlijk in de zon gelegen. En natuurlijk is het vrijdag, dus weer sportdag, dus weer even heerlijk gesport. In de avond zijn Hennie en Etiënne nog op bezoek geweest en hebben we een beetje gezellig zitten buurten en een spelletje gedaan.

Ik zal jullie mijn droom van deze nacht is vertellen. Gerald en Lynette zijn een weekendje weg, dus wat dachten Elise en ik, wij gaan ook een weekend weg. We zijn samen naar Nederland gevlogen om even op bezoek te gaan bij iedereen. In Nederland aangekomen en weer terug in Esch te zijn, vraag ik me toch wel af waarom we dit doen. Het kost een hoop geld om even op en neer te vliegen en dan moet ik maandag weer van iedereen afscheid nemen, daar heb ik helemaal geen zin in! Achja, en dan wordt je wakker, dus geen idee hoe het verder ging.

Zaterdag hebben we eerst heerlijk uitgeslapen, dat hebben we wel verdiend. Daarna zijn we naar de PEP gegaan. We hebben de schoenen meegenomen om deze te ruilen en weer nieuwe schoenen te kopen, nu wel met briefje wat we nog nodig hebben. Heerlijk geshopt en volgens mij hebben we alles. Op naar de kassa, daar stond een erg lange rij. Maarja wij hebben geduld en wachten wel. Na een half uur staan er nog maar 2 klanten voor ons en dan zijn wij aan de beurt, het begint iets te worden. Ping, ja hoor, het is weer zover. De lichten vallen uit en de stroom valt weer uit! De laatste week is dit een dagelijks probleem. Bij Lynette springt dan de aggregaat aan, maar na een paar minuten wachten waren we er al achter, die hebben ze daar niet. Er kwam een verkoopster naar ons toe en die vroeg of we maandag terug kwamen. Mandjes achter gelaten en hopen dat we maandag niet alles opnieuw hoeven te zoeken en dat alles er nog staat. De winkel wordt hier dan gewoon gesloten. Verder hebben we een heerlijk relax dagje gehad en ’s avonds heerlijk 2 filmpjes gekeken.

Op zondag moesten we al vroeg ons bed uit, want we gaan naar de kerk. Lynette had geregeld dat Gladys ons op kwam halen om 9 uur. We gaan naar de kerk in de Township. In de auto maar eens gevraagd hoe lang het ongeveer zal duren, 3 uur! Wat…. 3 uur?! Dat zijn wij in Nederland niet gewend, maar we zullen zien. Het was niet echt een kerk, maar eigenlijk gewoon een school. De kerk werd daar elke zondag gehouden in een soort aula. Toen we binnenkwamen was er al een hoop muziek. Daarna begon het met een praatje, in 2 talen zelfs. In het Engels en in de taal van de mensen daar. We werden nog welkom geheten. Ze noemde elke keer een dorpje op en als je daar uit kwam moest je gaan staan en toen vertelde ze ook nog dat er 2 jonge dames uit Nederland waren, dus wij moesten ook gaan staan en kregen groot applaus. Toen begon de muziek, iedereen dansen, echt geweldig om te zien! Op een gegeven moment deden ze zelfs de polonaise, zelfs dat kennen ze hier. Na anderhalf uur gezongen en gedanst te hebben ging er een man met tolk praten over Jezus enz. Dit duurde erg lang en het was af en toe lastig onze ogen open te houden. Na een uur te luisteren was hij klaar. Daarna zijn wij ook naar huis gegaan, de mensen bleven daar dan ook nog eten enzo. En vanmiddag/avond gaan we heerlijk barbecueën. Dan gaan we eens kijken hoe ze dat hier doen, Hennie en Etienne komen en die zorgen voor het vlees, dus we zijn benieuwd!

Nou dit was mijn verhaaltje weer voor deze week, zoals jullie lezen, hebben we deze week veel gezien en veel geleerd, dus we doen niet alleen maar relaxen hoor! Aankomende week zullen we zien wat we dan gaan doen, we zijn al druk bezig met de voorbereidingen voor het 10 jarig bestaan van de Hospice. Dus daar zullen we nog even mee bezig zijn, hebben jullie toevallig nog ideeën wat we kunnen doen??

LiefsXxx
En tot volgende week maar weer!