Hallo lieve lezers en lezerinnetjes!

Hier komt helaas alweer mijn ene laatste verhaal. Het einde van deze geweldige ervaring komt helaas in zicht en over een weekje ben ik alweer thuis… Maar wel nog een drukke week gehad waar we weer veel gedaan hebben. En wat was het een mooie week (op het weer na dan).

Op maandag zijn we weer met de zuster mee geweest naar de township. We zijn bij de ‘vieze’ man geweest om hem nog een keer proberen te wassen. Toen we daar aankwamen was het ontzettend druk, ik denk wel 10 mensen aan het werk. Ze waren heel het huis aan het schoonmaken, al de kleren enz. Het huis zag er ook in een keer heel anders uit dan die week eerder. De man was weggelopen toen hij gehoord had dat hij gewassen moest worden. Zijn zoontje was wel thuis en die waren 2 mannen aan het wassen. Het was een jongetje van 10 jaar, je zou denken dat hij zichzelf kan wassen. In een teiltje werd hij gewassen. Wij moesten een schort en handschoenen aandoen om te helpen. Maar waarom helpen, ze zijn hem al met zijn tweeën aan het wassen, beetje overdreven toch? Nou daar staan we dan toe te kijken, jongetje helemaal naakt en durft niemand aan te kijken. Ontzettend zielig, maar we moesten kijken. Uiteindelijk wordt er een schaar gehaald en ik maak nog de grap tegen Elise dat ze zijn haren gaan knippen. Helaas was het echt waar. Gewoon een huis tuin en keukenschaar en de zuster ging zijn haren knippen. Te gek zeg, het kind zat op bed, zat te rillen van de kou, zijn haren werden geknipt en ondertussen werden zijn voeten gewassen. Nou hierbij heb ik echt mijn ogen uitgekeken, zijn voeten werden gewassen met een steen… Jaja, jullie lezen het goed met een steen! Op een gegeven moment kwam de man die hem aan het wassen was naar me toe om de steen te geven, zodat ik ook ging wassen. Nou bekijk het maar, ik ga toch geen kind wassen met een steen. We hebben ook gezegd dat het echt niet normaal is, maar ze gingen gewoon door en vonden het nog grappig ook. Uiteindelijk zagen we zelfs dat zijn voet bloeide van het schuren. Maarja, wat doe je als je daar staat, je spreekt de taal niet, het is 10 tegen 2, dat krijg je nooit gewonnen. Na dat het kind eindelijk klaar was met wassen, ja ze hebben denk ik een half uur gedaan over de voeten wassen. Ze deden dit trouwens ook met een aardappelnetje, zoiets lijkt me ook niet relaxt. Afijn het gebeurd, niets aan te doen. Daarna waren wij aan de beurt om te helpen, we moesten het kindje insmeren met kokos crème. Nou dit probeer je zo liefdevol mogelijk te doen, wat dat verdiend dat kind toch wel, hij zal het vast ook maar weinig van zijn vader krijgen. Proberen onder het insmeren het jongetje aankijken, maar helaas, hij kijkt alleen naar beneden en durft ons niet aan te kijken. Daarna de broek aan, want ja een onderbroek had hij ook niet en naar buiten om de rest van zijn haren te doen.

Ondertussen is iemand de man zoeken en na een tijdje komt hij toch thuis. Nu moest hij gewassen worden, gelukkig was het lunch time en gingen wij naar huis. We hebben gekeken hoe hij zich uitkleedde voor het bad (dit moest van de zuster) en dat was zeker niet prettig om te zien. Overal schilfers. Echt zo vies en ook nog heel zijn lichaam wit uitgeslagen van de viesheid. Oké snel die auto in, wij moeten naar huis! Dat wassen laten we graag aan iemand anders over!

In de middag zijn we naar een traditional healer geweest. De zuster had een jonge vrouw uitgekozen, zodat ze Engels kon en wij er mee konden communiceren. Een dag eerder was daar een feest geweest en de drank die over was waren ze op dat moment aan het opdrinken. We hoorde volop gezang en getrommel en van de vrouw moesten we meelopen om te kijken, maar van de zuster mocht dit niet, dit was te gevaarlijk. We moesten onze schoenen uit doen en bij haar in haar hutje op een matje komen zitten. We konden haar allerlei vragen stellen over wat mensen daar komen doen en wat zij allemaal deed. Ze vertelde dat ze geen mensen kon genezen, die stuurde ze door naar een medisch centrum. Ze kon het wel oplossen als mensen kwamen voor bijvoorbeeld familie ruzies enz. Ze kon ook de pijn verlichten bij mensen, als ze dan kwamen ging zij bidden, zodat de pijn minder ging worden.

In de middag dan eindelijk naar het weeshuis geweest. Daar komen we dan aan met 3 volle tassen met cadeautjes. Je zag een aantal kinderen al vol verwondering kijken. De kinderen die in de buurt waren werden geroepen en toen waren er zo’n 7 kinderen thuis. Eerst de cadeautjes maar is uitdelen, dit was al enorm lastig met al die namen. Daarna nog een groepsfoto met allemaal een cadeautje. En daarna uitpakken maar. Maar wel voorzichtig, want al het papier moet bewaard worden. Jaja, dit konden ze dan weer gebruiken voor hun schoolboeken. Sommige kinderen deden meteen al hun nieuwe kleren en winterjas aan. De andere stonden er ook bij te kijken. Ze waren helaas niet razend enthousiast, maar dit zal komen, omdat ze dit nog nooit gehad hebben. Dus ook niet weten hoe ze moeten reageren. Gelukkig konden we wel zien dat de meeste kleren goed paste en de kinderen leken er toch wel blij mee te zijn! Weer een missie geslaagd!

Dinsdag zijn we heerlijk een dagje op de Hospice geweest. In de ochtend proberen we met de taxi mee te rijden, afgesproken met Chris dat hij ons om 8 uur komt halen. Ja, ik ben vaak te laat, maar dat valt hier niet op. 25 minuten laten kwam hij eindelijk aan. Nu was het te laat, dan morgen maar nog een keer proberen. Vandaag hebben we de baby’s in bad gedaan. Het is heel de week al rustig, omdat het slechter weer begint te worden. De ouders hebben dan geen zin om hun kinderen naar de taxiplaats te brengen. Er waren daarom ook maar 6 baby’s. Nu konden we rustig de baby’s in bad doen in groepjes van 3. Zo konden we ook de tijd aan ze besteden. En dit op ons eigen tempo doen. In de middag zijn we weer een keer naar de kliniek geweest, hier zouden vandaag veel kinderen en baby’s komen. Eenmaal daar aangekomen, was dit niet het geval en hebben we misschien 10 patiënten gezien die even een injectie kwamen halen, hetzelfde als vorige keer helaas. Met de zuster Elise gekletst en dit was wel erg gezellig. We vertelde over ons feest voor donderdag en ze bracht ons op het idee om zelf clown te spelen. Ze zag het al helemaal voor ons en tja… uiteindelijk waren we overgehaald en hebben we de inkopen gedaan voor een clownskostuum. Een mooie pruik, een veel te grote blouse en een bril of hoedje. Nou nu nog schminken en we zien er opperdetop uit!

Woensdag nog een keer proberen met de taxi mee te rijden, daar staan we weer om 8 uur klaar. En wat denk je, Chris komt 20 minuten later aankakken. Helaas weer te laat. Door naar de Hospice, hoeven we in ieder geval niet te lopen, dat is dan weer een voordeel. Vandaag staat op het programma cupcakes bakken voor morgen het 10 jarig bestaan van de Hospice. Er zijn vandaag 33 kinderen en we hebben 3 pakken, dus dat gaan we in groepjes van 11 kinderen doen. We zoeken vast 11 kinderen uit en laten die hun handen wassen. Daarna zetten we een tafeltje in het midden met stoeltjes eromheen. We proberen elk kind iets te laten doen, het ene kind klotst het ei, het andere kind gooit het in de bak enz. Tot nu toe gaat alles zijn gangetje. Dan moet er de muffinmix bij en gemixt worden. De kinderen komen om de bak heen staan en ik begin met mixen met een elektrische mixer. De helft spat eroverheen. Dit is geen doen. Elise bedenkt dat we ook wel met onze handen kunnen doen. Dus ze gaat met haar handen in de bak en zo’n 8 kinderen volgen. Het ziet er nog niet helemaal goed uit, na nog een keer goed lezen hebben we alles te weinig gehaald. Maar gelukkig kan ik alles bij pakken bij de Hospice, dus dat probleem is snel verholpen. Ik kom terug en ik zie dat het mixen eindigt in een hel. Alle kinderen zitten onder, niet alleen hun handen, maar ook het gezicht, kleren enz. Ook de muren en de grond zitten helemaal onder met chocolade. Ojee…. En nu? Ik zie aan Elises hoofd dat ze er zeker niet vrolijk van wordt. Nou alle handjes af doen en handen wassen maar. Daarna proberen in de cake vormpjes te doen en op een rooster zetten, dit ging natuurlijk ook niet goed. Hilda kwam ons even helpen en die kwam met een bak aan. Die hebben we ingevet en daar alles ingedaan zodat we een grote taart kunnen maken. En daarna maar bedacht dat we de andere 2 zelf wel even snel maken, want met die kinderen wordt het een grote troep! Gelukkig hadden we een hele lieve caremother en die heeft alles schoongemaakt voor ons! Daarna in de keuken de andere 2 gemaakt, helaas daar ging ook wel wat fout, maar gewoon doorgaan die kinderen proeven dat toch niet. Hop de taart in de oven en af en toe kijken. Nou hij is nog wel heel zacht, de kok zal ons helpen en verzet de stand van de oven. Na 10 minuten wordt ik geroepen. Het stinkt enorm in de keuken. Helaas taart zwart…. De eerste is mislukt nu maar hopen dat de 2^e wel goed gaat. Na 10 minuten te gaan kijken, stond hij al uit de oven. Helaas ook zwart… De kok had die stand dus beter niet kunnen verzetten. ’s Middags nog geproefd en alle kinderen een klein stukje gegeven van het niet zwarte deel, hij was eigenlijk best lekker. Toen de kinderen buiten waren maar alvast begonnen met ballonnen blazen. Helaas Elise kan dit niet, dus ik kon het alleen doen. Gelukkig kreeg ik hulp van de care mothers dacht is, nou 2 van de 3 care mothers konden ook geen ballonnen blazen en die andere heeft er denk ik zo’n 10 gedaan. De rest heb ik allemaal gedaan poehpoeh. Maar het was ontzettend leuk versierd. Daarna maar langs de bakkerij om daar 2 taarten te kopen. Hier hebben we donderdagochtend nog opgeschreven Hospice 10 jaar, het leek net of dat we hem zelf gemaakt hadden. In de middag en avond nog even alles klaar gemaakt voor het grote feest morgen en hopen dat we niets zijn vergeten.

En ’s avonds nog heerlijk geskypt met Roel! Gelukkig nog maar 6 nachtjes slapen en dan kan ik hem eindelijk weer in mijn armen sluiten!

Donderdag dan eindelijk de dag waar we zo lang naar uit gekeken hebben. Hopend op veel kinderen, maar helaas dit was niet het geval. Er waren ongeveer 37 kinderen vandaag, maar dat mag de pret niet drukken. Nog even snel buiten versierd en dan hop naar binnen om ons klaar te maken. Pruik op, blouse aan en schminken maar. Nou dat valt nog niet tegen, dat gaat al best goed. Daarna wachten op Hilda want die wil alles fotograferen en filmen en wachten tot de kinderen buiten zijn. En daar gaan we dan! Staan we buiten beetje te lachen. Dan maar een aantal high fives weggeven en een aantal kinderen optillen. Mijn lieve schatje Kalenelo stond erbij en wist niet wat ze zag, volgens mij herkende ze ons niet eens. En dan, wat doet een clown…. Toen ben ik maar gaan rennen, al die kinderen achter me aan en uiteindelijk hadden ze me. Ik naar de stoep gelopen en lekker gaan liggen, want ik was moe. Nou zo vermaak je de kinderen dus, gewoon gek doen. Daarna zijn we begonnen met schminken, die jongens wilde allemaal bloemen, maar dat doen we ze niet aan. En het viel nog niet eens zo tegen. Toen rond half 11 maar naar binnen gegaan om lekker taart te eten. En daarna zijn we binnen gebleven om daar verder te schminken, het was ook wel erg koud voor de kinderen! Het was namelijk maar 13 graden. Uiteindelijk is het gelukt om alle kinderen te schminken en dan is het ook etenstijd. Heerlijk frietjes met een knakworst, ofja dat was ons idee, maar ze kregen er ook nog een broodje bij. Veel te veel voor die kinderen, maar achja… ze hebben er van genoten. Veel kinderen hadden al snel door dat in het broodje de worst zat en hebben de worst gewoon zo opgegeten, ja ze zijn nog best wel slim hier. Na de lunch zou Hilda ons op komen halen, want ja we kunnen al die cadeautjes toch echt niet helemaal mee sjouwen naar de Hospice, daar staan we dan weer te wachten met onze 6 tassen vol met cadeautjes. Na het slapen nog lekker wat gedronken en toen konden we beginnen met de cadeautjes uitdelen. Iedereen bij elkaar, alle care mothers erbij en beginnen maar. Ze moesten wel wat helpen, want al die namen konden wij niet alleen af. Toen eindelijk iedereen een cadeautje had hebben we een foto gemaakt met zijn alle. Toen kwam helaas de taxi al dus moesten de kinderen heel snel uitpakken en gaan. Maar het was voor ons zeker een geslaagde dag en wij dachten dat de kinderen het ook zeker naar hun zin hadden gehad. ’s Avonds zijn we dan ook echt wel toe aan een avondje lekker relaxen! Heerlijk 2 filmpjes gehuurd en heerlijk genieten.

Vrijdag lekker een heerlijk rustig dagje. Als we op de Hospice zijn zien we het al, we lopen eerst bij de grootste naar binnen en alle kinderen komen na ons toe om hun nieuwe kleren te showen. Heel erg leuk om te zien! We hebben zo is rond gekeken en ik denk dat 1 kind niet zijn nieuwe kleren aan had en de rest allemaal! Echt geweldig! Daar wordt je zo gelukkig van!! Dan op naar de andere groepen en ja hoor, daar even rondgekeken en hier heeft ook bijna iedereen zijn nieuwe kleren en schoenen aan. De kinderen komen ze allemaal showen en zelfs hun nieuwe onderbroek showen ze. Dit was echt GEWELDIG! We zijn zo blij met het resultaat!!

Om half 12 hebben we een afspraak staan bij Gladys, dit is een soort schoonheidsspecialiste. Daar gaan we lekker relaxen. We kunnen onze nageltjes laten doen, massages doen, waxen enz. enz…. Elise begint met haar vinger nagels, ze vroeg ook wat ik wilde. Maar jullie kennen mij natuurlijk wel, daar houdt Ankie niet van! Nou dat duurde al zo’n 2 uur. Toen na de volgende ruimte en daar onze voeten laten doen, ja doe er dan maar een hele massage bij. Het was heerlijk! Lekker de nageltjes gelakt en ik heb lekker gerelaxt. Toen was Elise aan de beurt, daar weer op wachten. Nu alleen nog onze wenkbrauwen, ja ik ga de confrontatie dan eindelijk aan. Ik moet gaan liggen en ik tril als een gek. Doodeng dit! Nou ze gaat de spullen pakken en ik hou haar precies in de gaten wat ze gaat doen. Ze heeft zelf maar een streepje, maar dat wil ik niet. Zou ze dat nu gaan doen dan? Helemaal in spanning lig ik daar gek te worden. En Elise maar lachen in de andere stoel… Nou daar gaat ie dan, er wordt spul op gesmeerd en daarna plakkers op geplakt. En dan trekt ze ze er in een keer af, nog niet eens een waarschuwing! Aaahhh dat doet pijn! Maarja wie mooi wil zijn moet pijnlijden. Het liefst stap ik meteen van die bank af en vertrek ik… Nou daarna Elise nog, die ligt er gewoon heel relaxt bij en doet net of het niets is. Op weg naar huis heb ik nog steeds pijn, nooit meer denk ik al! Nu 2 dagen later en ja hoor ik heb er nog steeds last van. Er zit gewoon een hele wond boven mijn oog. En bedankt hè! We zullen zien hoe het er straks uitziet!

Vrijdagavond nog maar een keer relaxt een filmpje gekeken. Hier een aantal films uitgezocht, maar helaas die doen het niet op de dvd speler. En nu, verder zoeken en uiteindelijk vinden we een kinderfilm, dan gaan we die maar kijken, we moeten toch iets. We zaten in het huis en wat was het koud. 2 dikke dekens om ons heen. En wat hebben we de laatste dagen toch al veel kou geleden, misschien hadden we toch wel wat winterkleren mee moeten nemen…

Zaterdag, er staat niet zoveel op het programma. Alleen laat in de middag het feestje van Etienne. Een heerlijke bbq. Nou die hebben we hier al ooit gehad en dat was helemaal niets, dus maar een goede bodem thuis leggen voordat we gaan. Nou hier worden de feestjes iets anders gevierd. Mensen komen en gaan weer ff weg en komen dan weer terug. Iedereen neemt zijn eigen drinken mee, wij wisten dit niet dus hadden natuurlijk niets bij. Gelukkig had Hennie wel aan ons gedacht en had hij wat lekkers voor ons meegebracht. Rond 8 uur beginnen ze met bakken en ze bakken eerst al het vlees op. Nou het was zo koud, dat Elise en ik bijna op de bbq zaten. Dus we hebben ze goed in de gaten kunnen houden, ondertussen gingen er steeds meer mensen en ze bleven maar bakken. Volgens mij hadden ze vlees voor heel Viljoenskroon. Nou even een worstje op en wat heerlijke salades. Etienne de goede gastheer, kwam het allemaal brengen en we hoefde onze stoel niet af. Na de bbq kwamen de buren met een groter vuur, zo dit is pas een kampvuurtje, nu krijg ik het eindelijk is warm.

Zondag ochtend dan eindelijk is een keer naar de kerk. We zijn benieuwd. Nou dit was niet zo heel boeiend. We kwamen binnen en het was al begonnen. Etienne dacht dat de dienst om half 10 begon, maar deze begon al om 9 uur. Achja, niets aan te doen, hier kun je gewoon in en uit lopen. Veel mensen staan hier met hun handen omhoog om contact te maken met God. Ik vraag me af of ze dat gelukt is.

Gelukkig is het weer weer wat beter geworden en hebben we na de kerk tot 16 uur heerlijk in de zon gelegen met onze bikini. Want ja, je zult niet zien dat ik 8 weken in Zuid-Afrika ben geweest hoor, bruin ben ik amper geworden. En nu zitten we dan heerlijk onder de kachel in de laba rustig onze blog te schrijven. En wat denk je, ja het zal eens niet er moet toch iets spannend gebeuren. Stipt 20 uur valt de stroom uit en we zijn maar met zijn tweeën thuis. En het duurt dit keer ook een aantal minuten voordat de aggregaat aangaat. Daar zitten we dan, in het pikken donker met elkaars handen vast.

En nu op naar de laatste week. Deze week zullen we nog bij alle kinderen die niet op de Hospice waren de cadeautjes thuis gaan brengen samen met Chris. En dan moeten we aan het einde van de week helaas alweer afscheid gaan nemen van al onze lieve kinders van de Hospice. Of zal ik me vriendinnetje toch maar stiekem in mijn koffer doen en mee naar huis nemen?? Ik zou het zooo graag willen, het is zo’n scheetje!! En deze week staat ook in het teken van koffers pakken, hier maken we ons al zo’n 6 weken zorgen over, gaat het allemaal wel passen, hebben we niet teveel kilo’s, wat kunnen we nog extra hier laten, wat moeten we nog opmaken enz. enz…

Nou vrijdag avond vliegen we dan weer naar huis en zaterdagochtend komen we weer aan in het hopelijk zonnige Nederland.

Nou dit was weer een ontzettend lang verhaal zo te zien, maar hopelijk hebben jullie er weer van genoten! Geniet er maar van want er zullen er niet veel meer volgen!

Tot volgende week weer! Het verhaal zal dan pas maandag verschijnen, want dit moet ik natuurlijk wel samen met mijn liefste vriendinnetje Elise doen! Wat zal ik haar volgende week gaan missen!!

Veel liefs, kusjes en knuffels!!